Wel had de bekerstrijd gevolgen voor de ranglijst, één van beide spelers wist zich namelijk via zijn bekerdeelname bij het (afwezige) topduo te voegen, zodat er nu drie spelers met een gelijk puntenaantal bovenaan staan, Voor de beker streden voor plaatsing in de tweede ronde Michiel Landman (zo op de foto te zien is hij er helemaal klaar voor, let maar eens op zijn gebalde vuisten!) en Rik Verheij. In hun eerste partij werd alles langzaam maar zeker afgeruild en bleef er een dame-eindspel over met voor beiden nog vier pionnen. Dan is plaatsing van de dames heel belangrijk en daarbij verloor Rik even de focus op de partij uit het oog, wat hem een pion ging kosten. Met die pion achterstand probeerde hij het Michiel nog wel moeilijk te maken, wat niet werkelijk lukte. Wat wel lukte was dameruil en dat was natuurlijk goed voor Michiel, die daardoor zijn pluspion zou kunnen laten promoveren. Die promotie wachtte Rik echter niet meer af en hij wilde nu alles op een goede tweede partij zetten. Dat lukte hem ook en dat leverde hem een punt op, waardoor snelschaken moest beslissen wie doorging naar de tweede ronde. Rik weet zich meestal wel te plaatsen voor het snelschaakkampioenschap van de vereniging, dus had hij een licht voordeel. Dat bleek ook wel in beide snelschaakpartijen, die hij beide won en dus door mag naar ronde twee van de bekercompetitie.
De strijd voor de topplaats in de interne competitie zou gaan tussen Alex van Wieringen en Martijn van Dam. Beiden waren zich wel bewust van de gevolgen van hun partij, wat ook wel te merken was aan hun spel. Dat bleef heel voorzichtig en zo eindigde de partij een beetje zoals hij begon en deelden ze, heel vriendschappelijk, het punt. Geen puntendeling was er bij Tim van Huizen tegen Dik van der Pluijm en hierbij had de klok veel invloed want Tim gebruikte minder bedenktijd dan Dik. Of dat nu aan het verlies voor Dik ten gronde lag is moeilijk te zeggen, wel is het een hele mooie opsteker voor Tim, waardoor hij zichzelf terug kan vinden op de vierde plek in de ranglijst. Leo Stelloo en Thomas Ammerlaan leken wel een kick-boks gevecht te houden. Dat was de vorige week al begonnen, toen ze ook tegenover elkaar kwamen te zitten voor de bekercompetitie. Het tweede couplet werd nu het telefoontje van Leo naar de wedstrijdleiding dat hij later zou komen deze avond. Dat couplet beantwoordde Thomas door een hele tijd niet aan het bord te verschijnen nadat Leo z'n eerste zet had gespeeld. Zo zaten ze een tijdlang nauwelijks samen achter het bord maar dat heeft natuurlijk wel gevolgen voor een langzame speler als Leo is. Daar wist Thomas goed gebruik van te maken, wat hem tenslotte ook partijwinst opleverde. Kees Breen is, door winst in zijn eerste partij, hoog op de ranglijst geklommen. Dat heeft uiteraard wel gevolgen en zo krijgt hij sterke tegenstand. Maart beide keren weet hij een gevaarlijke aanval op de koningsstelling van zijn tegenstander (ditmaal Jan van Huizen) op te bouwen. Maar ook nu sloeg die aanval niet door en moest Kees tevreden zijn met een mooie partij, beide keren echter wel met verlies. Het wil aan Jacques Kokshoorn maar niet lukken om een partij te winnen van een sterkere tegenstander. Zo ook nu tegen Jaap Santifort, die zijn belofte vaker te komen spelen, duidelijk houdt! Eigenlijk weinig van deze partij gezien, toch blijkt Jaap uiteindelijk aan het langste eind te hebben getrokken met dus winst. Wilco Baartmans had de pech, dat hij tegen de sterkste speler van De Pionier was ingedeeld. Ernst Jan Pluim Mentz had enkele seizoenen, verhindert door familieomstandigheden, geen interne competitie meer gespeeld en die familieomstandigheden waren nu, helaas dankzij een sterfgeval, van de baan zodat hij weer kwam spelen. Wilco mocht nu dus kennismaken met de schaakkracht van de oud-clubkampioen. Dat heeft hij inderdaad geweten met een verlies tot gevolg. Sheila de Jonge was, net als tegenstander Bonne Faber, gezakt op de ranglijst en daar kwamen ze elkaar nu tegen. Hun opening ging vrij normaal via de gebaande paden, totdat Sheila haar dametoren naar d1 speelde, zonder daar haar koning naast te zetten. Op dat moment was eigenlijk een lange rochade de beste zet (dan moet je wel eerst je koning spelen, de rochade is namelijk een koningszet), ze leek haar koning het liefst in veiligheid te willen brengen op diens eigen vleugel. Een paar zetten later, eigenlijk vrij laat voor een rochade (op zet 20) werden beide koningen op hun eigen vleugel in veiligheid gebracht en nu beheerste Sheila het centrum eigenlijk. Nu had Bonne een begin kunnen maken met een zetherhalingscyclus, waar hij van af zag, hij speelde liever zijn c-pion op. Die pion zou later de oorzaak van het einde van de partij worden want Sheila liet hem te ver doorlopen, waarna hij dreigde te promoveren. Dat had voorkomen kunnen worden als de pion geslagen zou zijn, wat eigenlijk een logische zet zou zijn geweest. Nu moest Sheila haar krijgsmacht terugtrekken naar de achterste lijn en daar af gaan wachten wat er zou gebeuren. Maar daar had ze blijkbaar het geduld niet voor want ze gaf op in een stelling, waarin Bonne de beste zet niet had gezien. Hij had ook niet gezien, hoe Franka de Jong verloor van Baris Kinis, wat diens ongeveer eerste winst was als Pionier. Een eerste winst kwam er ook voor Albert Bijzitter, die tegen Wim Noordermeer diens persoonlijke hobby als zwartspeler met verbazing zag ontstaan. Daar wist hij misschien niet de beste zetten op te vinden, wat hij wel vond, was een voordelige stelling. Die stelling zag Wim dan op zijn beurt met verbazing ontstaan, waarna hij op een gegeven moment een einde maakte aan de partij met een foutieve pionzet, waarna hij - een beetje gedesillusioneerd - opgaf. De laatste nog te bespreken partij is die tussen Ivan Jansen en Frits Wilschut. Die partij was eigenlijk al afgelopen voordat er een blik op kon worden geworpen. Die blik kon wel worden geworpen op de uitslag: verlies voor Ivan.
Dit alles brengt ons een nieuwe tussenstand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten