Wim van Schie zit, als oneven speler, te wachten of er iemand- en wie dat dan zal zijn - een zet komt doen. Verder was het een gewone speelavond, waarin ook nog iemand - je ziet ze op de achtergrond - de volgende ronde voor de bekercompetitie zou gaan halen.
Dat behalen van de volgende ronde zou gaan tussen Ad van der Ree en Alex van Wieringen. Het was al enkele keren uitgesteld, nu zou het dan echt moeten gaan gebeuren. De eerste partij ging eigenlijk vrij vlotjes naar Ad, in de tweede partij echter kreeg hij meer problemen voorgeschoteld. Maar ook deze partij - en dus het ticket voor de volgende ronde - ging naar Ad, die daarbij het geluk had dat Alex met zijn laatste zet de hele partij eigenlijk weg zat te geven. Maar dat hoort ook bij het schaken en er zullen maar weinig schakers zijn die zoiets nog nooit is overkomen!
Het gevecht van de avond - en daarmee ook de partij, die het langst zou gaan duren - was die tussen Rik Verheij en Jan van Baardwijk. Het was eigenlijk niet alleen het gevecht om een punt, wie de eerste plek op de ranglijst - tenminste voor een week - zou gaan bezetten werd hier ook bepaald. Beiden zijn goed in vorm dit begin van de competitie, het werd dus spannend, wie voorgaande zaken op zijn naam zou schrijven. Het ging heel lang tamelijk gelijk op, waarbij Rik toch enigszins het betere van de stelling ging krijgen, waarbij Jan veel tijd verbruikte. Maar op een gegeven moment ontstond er een stelling - met voor beiden nog een paard en een aantal pionnen - die rijp leek voor een remiseaanbod. Dat deed Jan dan ook maar Rik wilde uittesten of er nog winst voor hem in zat en of hij die winst ook zou kunnen vinden. Dus sloeg hij het aanbod af en probeerde het gaatje naar winst te vinden. Of dat gaatje er ook inderdaad in zat, daarvoor zou je de slotstelling grondig moeten analyseren, Rik vond dat gaatje echter niet en bood daarom zelf, na uitgebreide pogingen, die remise aan. Uiteraard accepteerde Jan.
Vorige week zaten ze ook al tegenover elkaar, toen echter voor de bekercompetitie. Dus moesten Fred van Wieringen en Jan van Huizen wel zo'n beetje weten wat van elkaar te verwachten. Ook hier en nu bleek het geen Van Wieringen-avond te zijn, hoewel Fred zich niet zonder slag of stoot gewonnen gaf. Maar dat moest hij uiteindelijk toch wel doen.
Dan Wim van Schie tegen - zoals zijn tegenstander genoemd wordt - SV De Pionier. De partij kwam tamelijk langzaam op gang, de andere spelers hadden hun eigen besognes ook en dus kreeg Wim een flinke voorsprong op de klok. Echter niet meteen op het bord, de stelling bleef redelijk in evenwicht, hoewel er natuurlijk (dat hoort ook bij een dergelijke manier van spelen) wel minder logisch op elkaar volgende zetten werden gedaan. Het ene moment staat immers de clubkampioen tegenover je, enkele zetten later is dat de drager van de rode lamp. Zodoende kwam er op zeker moment de stelling, waarin Wim mat in 9 had kunnen geven! Maar om dat te zien moet je wel "Intel inside" hebben. En dat heeft Wim niet, hoewel hij wel zetten in de goede richting zou kunnen bedenken. Maar Wim verkeek zich op de stelling en ging het enige beschermende pionnetje voor de koning van zijn tegenstander(s) dubbel aanvallen, daarbij over het hoofd ziend dat hij - na een schaakje - een stuk zou gaan verliezen. Hierna bleek het hek van de dam te zijn en kon SV De Pionier dat stuk zelfs weer teruggeven en in de plaats daarvan de b-pion naar promotie voeren. Dat bleek voor Wim voldoende reden de partij op te geven.
Bonne Faber had ook enkele steentjes bijgedragen aan die eerder genoemde winst (niet de essentiële), besteedde toch meer aandacht aan zijn partij tegen Michiel Landman. Daarin ging het een poosje vrij gelijk op en werd de belangrijke witveldige loper van Bonne geruild, waarna Michiel vooral dreigingen richting veld f2 in het spel bracht. Die dreigingen konden onder controle worden gehouden, waarna Michiel even later de fout maakte zijn zwartveldige loper - die door een paard werd geslagen - terug te nemen met een toren, wat hem op kwaliteitsverlies kwam te staan. Hierna kon Bonne op z'n gemak op pionwinst gaan spelen en Michiel tot overgave dwingen door op zeker moment dameruil af te dwingen en daarmee meteen voor zijn e-pion (die tot de zevende rij was opgerukt en daar door een toren van promotie werd afgehouden) ook die promotie in het spel te brengen. Dat vond Michiel inderdaad voldoende voor opgave.
Een mini-Van Dam gevecht tussen Martijn en Thijs, waarin laatstgenoemde zijn iets oudere naamgenoot vrijwel vanaf het begin van de partij het vuur na aan de schenen legde. Daar bleek Martijn niet van te houden, hoewel hij er eigenlijk weinig tegenin wist te brengen en daarmee Thijs tenslotte een mooi punt opleverend!
Altijd partijen met een zekere verborgen spanning ontstaan tussen Leo Stelloo en Sheila de Jonge. Dit vooral omdat beiden de nodige, om zo maar te zeggen, gedachtenspinsels in hun zetten weven. Beiden gebruiken, met een zeker genoegen, hun bedenktijd, zo ook nu. Meestal weet Sheila, in haar partijen, plotseling wel met een onverwachte zet te komen. Die vond ze deze avond niet en ze moest Leo tenslotte feliciteren mert zijn overwinning,
Er werd wat verwacht van Casper Verbeek na zijn winst vorige week en ook tegenstander Frits Wilschut leek aardig in vorm. Als je dan twee dergelijke spelers tegenover elkaar zet is de kans op remise niet ondenkbaar. Zo gebeurde dan ook.
Een pluim op de hoed van Frits van der Veeke, die Jan van Dam tegenover zich kreeg. Niet zozeer een pluim wegens het behaalde resultaat (hij verloor tenslotte) maar meer wegens de tegenstand die hij bood en de moeite, die Jan moest doen om de partij te winnen. Ze waren bijna als laatsten nog bezig!
Dan tenslotte Ronald van Velzen tegen Wim Noordermeer. Twee kamphanen, die nog wel eens goed uit de hoek weten te komen. Ditmaal zat het Ronald niet mee, nee, hij moest de eer aan Wim laten voor het winstpunt voor deze partij.
Tenslotte de nieuwe tussenstand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten