Ronde 37 en De Pionier V1-Nieuwerkerk V2

Nog één wedstrijd voor het eerste team en dan zit de RSB-competitie er helemaal op dit seizoen. Deze avond bezoek uit bijna het verste dorp van de regio. Voor de Pioniers stond er het verlaten van de laatste plaats op het spel, de tegenstanders zouden bovenin de groep eindigen of anders in de middenmoot. De bekercompetitie werd beëindigd en een aantal interne partijen werd gespeeld.

Onder leiding van teamleider Kees Breen werd ook deze laatste wedstrijd gespeeld. Er waren geen invallers nodig, het in eerste instantie opgegeven team speelde ook deze wedstrijd. Het eerste deel van de wedstrijd werd - op afstand - opgeluisterd door een zangkoor dat de kerkzaal had afgehuurd. Soms wordt de rust verstoord door kwakende eenden in de vijver naast de speelzaal, een andere keer dus door een koor. De vergelijking tussen beiden ligt eigenlijk een beetje voor de hand, is echter nauwelijks van toepassing. De wedstrijd zelf leek vrij snel tot een nadeel voor de Pioniers te leiden toen een paard van de tegenstander van Wilco Baartmans aan bord 3 diens stelling binnendrong en daar een kwaliteit buitmaakte. Ook aan de andere borden zat er eigenlijk nauwelijks iets prijzenswaardigs aan te komen. Maar tenslotte kwam het eerste resultaat toch op naam van een Pionier want Bonne Faber was, aan bord 1, eerst door het oog van een naald gekropen en wist daarna voordeel te krijgen en dat uiteindelijk uit te bouwen naar winst. Maar eerst was nog wel het nodige gebeurd want de tegenstander leek alles op één kaart te gaan zetten en die kaart heette koningsaanval. Daarvoor had hij zijn f-pion zo ver mogelijk naar voren gespeeld om op f6 mee te helpen aan een matdreiging. Die kwam er ook, de witte dame kreeg toegang tot h6, iets wat Bonne een beetje had onderschat. Met het nodige kunst- en vliegwerk wist Bonne her grootste gevaar af te wenden, kwam echter wel uit die strijd met een pion tegen een kwaliteit achterstand. Maar hij ging nu dreigen met een paard terwijl z'n witveldige loper ook mee ging doen. Daar had de tegenstander het beste een kwaliteit terug kunnen geven, hij zal echter gedacht hebben dat er nog iets meer voor hem in zat. Nu kon Bonne op jacht gaan naar zwakke pionnen in het kamp van de tegenstander. Dat lukte allemaal, op het eind had hij nog een toren kunnen winnen, hij stelde zich echter tevreden met het ruilen van paard tegen loper, met pionwinst. Snel daarna vond z'n tegenstander het genoeg en gaf op (1-0). Helaas ging het nu qua score snel bergaf voor het Pionierviertal. Toch was bord 3 niet de eerstvolgende, Wilco hield zich in eerste instantie verder kranig. Maar de eerstvolgende uitslag kwam tot stand bij Wim Noordermeer aan bord 2. Beide spelers waren druk in de weer om de ander in de luren te leggen maar de Nieuwerkerk-speler bleek daar meer succes mee te hebben dan Wim. Hij kwam met de dame binnenvallen en zaaide aldus de nodige frustratie bij Wim. Die bleek daar te weinig tegen bestand en zag geen andere mogelijkheid meer dan opgeven (1-1). Hierna eindigde ook de tegenstand van Wilco. Beiden hadden nog een dame maar Wilco stond verder een stuk achter. Hij probeerde nog een eeuwig schaak te vinden maar dat zat er niet meer voor hem in, ook hij gaf op (1-2). Nu kwam alles qua wedstrijdpunten neer op de brede schouders van teamleider Kees Breen aan bord 4. Hier werd het meeste materiaal afgeruild op elk een toren na, nog vergezeld door pionnen. Voor Kees eentje minder, wat normaal gesproken remise op zou moeten kunnen leveren. Maar het lukte Kees niet om dat nog binnen te kunnen slepen en het volgende verliespunt werd een feit (1-3), zoals te zien op het door wedstrijdleider Sheila de Jonge opgestelde wedstrijdformulier:

Intern kon een eind gemaakt worden aan de bekercompetitie, door twee partijen tussen Martijn van Dam en Thijs van Dam. Mede weer door alles wat bij het viertal gebeurde was er niet veel aandacht mogelijk voor deze partijen. De eerste hiervan, met Martijn aan het witte roer, werd door Thijs gewonnen en nu moest Martijn, wilde hij de beker nog winnen, het volle punt binnenhalen in de tweede partij. Dat bleek voor hem een brug te ver, hoewel hij nog wel pogingen waagde met paard en loper op de damevleugel. Daar wist Thijs echter, met al zijn ervaring, wel raad mee en zo moest Martijn ook deze partij opgeven, met felicitaties aan Thijs voor het winnen van de beker.

Hierna dan nog het vizier op de interne competitie en daarin kreeg ranglijstaanvoerder Jan van Huizen het behoorlijk moeilijk tegen Rik Verheij. Hier ontstond een eindspel met voor beiden een dame en nog één toren. Daar wist Rik goed gebruik van te maken, hij wist de torens te ruilen en kwam met zijn dame binnenvallen met buitmaking van de drie pionnen voor Jan's koning. Toch bleek dat niet voldoende voor de winst en wist Jan toch nog een remise uit het vuur te slepen. Remises bleken nauwelijks aan te slepen, ook de partij tussen Dik van der Pluijm en Jan van Dam kende deze uitslag. Toch werden er wel de nodige slagen gewisseld en leek de winst voor Jan voor het grijpen op het moment dat hij, met een paard, zowel toren als dame als een derde stuk aan kon vallen. Toch kon Dik hier nog uit komen en wist hij zelfs te bereiken dat Jan, eigenlijk helemaal tegen zijn gewoontes in, zelf remise bood. Ook een derde remise vond nog plaats, tussen Jan van Baardwijk en Michiel Landman. Deze partij was al afgelopen voor de viertallenwedstrijd, dus hierover niets te melden dan de uitslag en het plaatsen van een foto.

Remise heeft hij misschien wel op gehoopt, verlies was echter het enige, wat hij bereikte tegen Tim van Huizen. Want voor Leo Stelloo was het jeugdtempo eigenlijk veel te snel, hoewel hij het wel lang wist vol te houden. Maar blikken op de klok leerden hem dat hij sneller moest gaan spelen wilde hij nog een resultaat behalen en dan komen de fouten snel om de hoek kijken. Zo verloor hij door dat snellere spel eerst een kwaliteit en later de partij. Was dat ook zo bij Jacques Kokshoorn tegen Ivan Jansen? Hier lag het niet aan tijdsdruk, meer aan overmoed waarschijnlijk. Want Ivan zag een mooie combinatie en ging daar meteen vol voor. Dat betekende een torenoffer en daarna de mogelijkheid tot mat. Maar Ivan had een "kleinigheid" overzien, die Jacques wel had gezien. En zo liep die combinatie stuk en kon Ivan even later de partij opgeven. De laatste partij ging tussen Baris Kinis en Frits Wilschut en daarin wist Frits nou eens zijn goede spel uit het eerste half uur vol te houden tot het einde, wat tenslotte verlies voor Baris betekende door mat, hoewel het wel even duurde voor hij dat besefte.

Dit alles leidt dan weer tot een nieuwe tussenstand.