Om mee te beginnen, de top-acht van de ranglijst waren aanwezig en dus ook Thijs van Dam en Jan van Huizen. Ze streden tegen elkaar voor het bezit van de eerste plek en dat bracht een interessant gevecht op het bord. Thijs probeerde het Jan lastig te maken op de damevleugel en slaagde daar, zo te zien, goed in. Jan was druk doende die problemen op te lossen, kwam echter nauwelijks over de helft van het bord. Nu kreeg Thijs de open a-lijn in handen en zodoende kon hij een toren naar de zevende rij brengen, die daar als een rots in de branding kwam te staan. Dan kun je het verder wel aan Thijs overlaten, wat Jan temslotte ook moest erkennen. Hiermee verloor hij de partij en ook de eerste plek op de lijst.
Dan Thomas Ammerlaan, die vader Jan van Dam tegenover zich kreeg. Daar leek hij in eerste instantie goed te slagen in het in stand houden van zijn positie, in tweede instantie echter wist Jan een vrijpion te creëren op de f-lijn en die pion ging tenslotte de partij beslissen. Hij wist zijn ultieme wens (promotie) te bereiken en die dame bleek dan de beslissing te brengen, Thomas moest opgeven.
De langste partij van de avond kwam op naam van Dik van der Pluijm en Martijn van Dam. Ze wisten een stelling te bereiken waarin geen van tweeën meer een veilige zet leek te kunnen doen. Toch bleek dat nog wel te lukken en Dik leek Martijn in de tang te krijgen. Maar Martijn heeft in de laatste tijd een soort van Houdini-reputatie op weten te bouwen en was de eerste, die alvast een nieuwe dame klaarzette voor gebruik, hoewel er nog lang geen sprake was van promotie van welke pion dan ook. Dat kon Dik uiteraard niet op zich laten zitten, ook hij pakte een nieuwe dame naast het bord. Zijn kansen zagen er concreter uit den die van Martijn, eerst op de c-lijn en daarna op de h-lijn. Bij al deze consternatie echter had Martijn wel een kwaliteit buit weten te maken, waardoor de kansen van Dik helemaal op de h-pion neer gingen komen. De laatste pionnen van beiden (dus ook die h-pion van Dik) verdwenen van het bord en Martijn hield een toren over en Dik een loper. Te weinig voor winst, vooral als je flink in tijdnood zit. En dat deden beiden, dus werd tot remise besloten.
Voor Maurits Leentvaar kwam er een moeilijke partij tegen Rik Verheij. Ook hier was er sprake van een (labiel) evenwicht. Om dat te bereiken moest Maurits echter wel meer tijd gebruiken dan Rik. Hoewel, aan het einde van de partij wist Maurits Rik bijna in te halen wat de hoeveelheid bedenktijd betrof. Rik viel aan langs de h-lijn, nam daarmee echter wel het nodige (berekende?) risico want Maurits kon, met zijn dame, in het zwarte kamp aanvallende dingen doen. De partij eindigde tenslotte in een verplichte ruil van de dames, waarna Maurits opgaf omdat Rik, met zijn vrije toren, veel meer kansen op de volle winst had.
Hierna naar de "mindere goden", te beginnen met Michiel Landman tegen Fred van Wieringen. Daarbij wist Fred al snel het betere spel te krijgen, resulterend in voorsprong van een stuk. Michiel probeerde nog even in troebel water te vissen, Fred toonde zich echter heer en meester in het verdedigen van zijn voorsprong en kreeg Michiel zo ver dat deze opgaf.
Bonne Faber leek niet helemaal (misschien beter gezegd helemaal niet) bij de les te zijn want net na tien zetten had hij al een stuk weggegeven tegen Jacques Kokshoorn. Jacques had nauwelijks problemen om die voorsprong te verzilveren, op zet twintig wist hij al een niet te pareren matdreiging op te zetten langs de lange zwarte diagonaal, wat Bonne dus tot opgeven dwong.
Het werd aan Leo Stelloo overgelaten om iets aan ledenbinding te doen in de tweede partij van Bart Westdijk. Maar het woord ledenbinding kwam bij Leo eigenlijk alleen ter sprake als het om de andere leden gaat, hij kreeg namelijk de nodige voorsprong om liet die niet meer glippen. Hij kwam op de achterste rij met een toren en een loper, wat uiteindelijk voldoende bleek voor de winst. En Bart rende niet meteen boos weg maar bleef - zo nu en dan glimlachend - de andere partijen bekijken en speelde nog wat snelschaak.
Ivan Jansen werd door de computer aan Sheila de Jonge gekoppeld. Daar bleek hij het, althans op het bord, moeilijk mee te hebben. Hij kreeg een aanval met dame en paard op de koningsvleugel over zich heen en reageerde daar niet naar behoren op. Dat werd tenslotte mat en dus opgave voor Ivan.
Ze wisten elkaar lang in evenwicht te houden, Wim Noordermeer en Jan van Baardwijk. Hier was zowaar het omgekeerde van normaal aan de hand: Wim raakte steeds meer in tijdnood en Jan had daar ditmaal totaal geen last van. Als je tegenstander dan op een gegeven moment ook nog een een stuk weg geeft dan wordt het wel makkelijker voor je. Zo overkwam het Jan (niet als gever maar als ontvanger) en hij werd een punt rijker nadat Wim nog van alles had geprobeerd maar niets wist te vinden.
Voor de laatste partij gaan we dan naar Wilco Baartmans en Kees Breen. Daar wist Wilco niet al te goed weg mee, hoewel hij op zich wel kansen kreeg. Maar Kees maakte het hem toch te moeilijk en mocht tenslotte het punt in ontvangst nemen.
Door dit alles is er weer een nieuwe tussenstand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten