Vol goede moed vertrokken 8 Pioniers op vrijdagavond om de laatste wedstrijd van het seizoen te gaan spelen in Capelle a.d.IJssel. Daar aangekomen was men nog druk bezig met het klaarmaken van de spelmogelijkheden. Maar er kon mooi op tijd worden gestart.
Na bestudering van de tegenstanders en hun gemiddelde opstelling had teamleider Peter Derrez besloten tot het maken van een soort van fantasieopstelling, iets, wat men bij CSV 4 ook regelmatig gedaan had getuige hun regelmatig verschillende opstelling. Het doel hiervan was eigenlijk om de boeken in te gaan als het enige team dat de kampioen van klasse 3C had verslagen of er gelijk tegen gespeeld zou hebben.
Dit idee kende al vrij snel succes, aan bord 6 had Michiel Landman (normaal bord 3 of 4) een redelijk makkelijke avond en daardoor kwam het Pionierteam al vrij snel op een 1-0 voorsprong. Volgens insiders van het Capelse team was dit al een unicum, nog nooit dit seizoen waren ze als eerste op achterstand gekomen! Toch een prestatie van het team en vooral van Michiel.
Maar van deze voorsprong waren Peter Derrez (nu bord 1, vaak enigszins zwervend tussen de borden 1 en 4) en Sheila de Jonge (nu bord 2, meestal bord 7 of 8) kennelijk zo geschrokken dat ze snel na elkaar de pijp aan Maarten gaven, die het er dus even druk mee had!? Maar hun jeugdige tegenstanders leken ook sterker dan hun rating aangaf.
Hierna kreeg Jan van Baardwijk aan bord 7 (meestal bord 6) een remiseaanbod, wat hij blijkbaar wel aan zou willen nemen omdat hij ging overleggen met teamleider Peter. Wel vaker had hij een aanbod gekregen maar wilde dan uit zichzelf doorspelen. Nu werd het aanbod aangenomen, zodat de tussenstand op 2½-1½ kwam.
Aan bord 8 speelde Bonne Faber (regelmatig vertoevend aan bord 5) een ingewikkelde partij. Op een gegeven moment wist zijn tegenstander met een mooi schijnoffer van een paard duidelijk gebruik te maken van de voor hem half-open f-lijn. Zodoende kreeg hij een dreigende aanval op f7, waar Bonne van schrok, punt f7 een extra steun gaf en remise aanbood. Dit aanbod werd aangenomen, Bonne had echter nog wel mogelijkheden gehad, had een pion op c4 kunnen winnen en zodoende kansen gekregen. Zo viel opnieuw te zien dat angst een slechte raadgever is! Een eventuele winst zou nog ver weg geweest zijn, het had achter de andere spelers wel een steuntje in de rug gegeven. Nu werd de tussenstand dus 3-2.
Alex van Wieringen had aan bord 5 (anders eigenlijk altijd aan bord 1) een sterke stelling op weten te bouwen en dar zelfs pionwinst aan vastgeknoopt. Maar hij kreeg een moeilijke aanval via de b-lijn te verwerken en moest erg op zijn tellen gaan passen. De dame van Alex stond op a3 en door de zijne (gedekt door een pion) op b3 te plaatsen leek de Capellenaar waarschijnlijk voor remise te gaan. Maar dan moet je niet met je dame een pionnetje op b2 slaan als je tegenstander zijn toren, na een keer schaak te hebben gegeven, terughaalt naar c3. Dameverlies dus en meteen ook partijverlies en dus een mooie 3-3 tussenstand.
Alles kwam nu neer op de borden 3 en 4.
Als eerste bereikte Frans Troost daar een resultaat aan bord 4. Meestal speelde Frans aan bord 1 of 2 en had daar eigenlijk weinig succes gehad. Nu kreeg hij aan bord 4 ook een moeilijke partij maar remise zou heel mooi zijn geweest. In een toreneindspel met langzamerhand een betere stelling voor de witspeler ging Frans een beetje opzichtig in de fout door met zijn toren een pion op de f-lijn te slaan terwijl zijn koning zich ook op die lijn bevond. Dus de torens gingen er af, terwijl die toren voor Frans het enige wapen zou kunnen zijn om pionpromotie tegen te gaan. 4-3 dus.
Toen was alleen Wim Noordermeer nog bezig aan bord 3 (normaal speelt hij, wisselend met Sheila, aan bord 7 of 8). Wat de andere spelers van het team toen zo verheugd maakte, Wim stond gewonnen, hij moest het alleen nog afmaken, dan zou het 4-4 worden en was de doelstelling voor een deel bereikt. Wim had een dik kwartier meer bedenktijd (wat tegenwoordig met het Fischer-tempo natuurlijk minder belangrijk is), hij stond echter ook een stuk voor. Wim verzonk diep in de denktank, verzuimde echter het binnendringen van de vijandelijke koning in zijn stelling tegen te gaan. Maar ook zijn tegenstander zag niet meteen hoe het af te maken en bood (logisch gezien de stand) remise. Wim wilde in principe wel, hij mocht echter niet van z'n teamleider en zo modderde hij nog een poosje door. Dat is dan vaak een slechte zaak en zo ook hier. Hij verloor zijn stuk en kwam helaas verloren te staan. De eindstand werd zodoende 5-3 en - enigszins in mineur - vertrok het team weer naar Hellevoetsluis.
| CSV 4 | 1429 | - | De Pionier 2 | 1563 | 5-3 | |
| 1 | Rick van Roon | 1439 | - | Peter Derrez | 1556 | 1-0 |
| 2 | Marco Tjepkema | 1435 | - | Sheila de Jonge | 1495 | 1-0 |
| 3 | Menno Schoone | 1438 | - | Wim Noordermeer | 1475 | 1-0 |
| 4 | Hans Uittenbogaard | 1564 | - | Frans Troost | 1665 | 1-0 |
| 5 | Arjan Doorgeest | 1448 | - | Alex van Wieringen | 1678 | 0-1 |
| 6 | Jan van Dijk | 1411 | - | Michiel Landman | 1531 | 0-1 |
| 7 | Bas Koote | 1330 | - | Jan van Baardwijk | 1462 | ½-½ |
| 8 | Richard van de Velde | 1364 | - | Bonne Faber | 1639 | ½-½ |
1 opmerking:
Omdat ik toevallig in de buurt was ben ik even gaan kijken met het 2e team van de Pionier. Het viel me op dat bijna iedereen te voorzichtig speelde. En ja, als je zelf te weinig onderneemt dan doet de tegenstander het wel. En dan beginnen de problemen. Misschien is een idee om eens klassikaal te bespreken hoe je vanuit een opening de stelling verder uitbouwt tot een aanval.
Groet,
Jaap
Een reactie posten