Ronde 30

Zo op het eerste gezicht werd het weer een rustig schaakavondje, dat bleek achteraf echter maar schijn.

Tim van der Hart werd voor de tweede keer dit seizoen aan Ernst-Jan Pluim Mentz gekoppeld. Hij zal, gaande de partij, misschien gedacht hebben "als ik zoveel mogelijk materiaal probeer af te ruilen heb ik misschien een kansje", daarbij vergetend dat Ernst-Jan zijn punten veelal scoort in het eindspel. Daar kunnen verschillende tegenstanders in de RSB-competitie van dit seizoen van getuigen. Maar ook van een, zoals hij het zelf noemt, "truucje" is hij niet vies. Helaas voor hem mocht Tim dat deze avond ondervinden. In een gelijk opgaande strijd, waarin hij over het algemeen zelfs steeds ietsje beter leek te staan, bezette Ernst-Jan op een gegeven moment de voor hem half-open d-lijn met één van zijn torens. Tim maakte daarbij de grote fout die d-lijn helemaal open te maken door z'n d-pion te ruilen tegen de zwarte e-pion. Hij overzag daarbij schromelijk, dat zijn onderste lijn slechts door een toren werd gedekt terwijl die toren ook nog eens als taak had zijn tweelingbroer op b2 te dekken. En laat nou die b2-toren door de zwarte dame staan aangevallen. Het "truucje" was geboren, de b2-toren werd geslagen en Tim zou mat achter de paaltjes gaan als hij de toren zou nemen. Zover liet hij het niet komen: hij gaf op.
Bonne Faber en Ben Blakmoor testten elkaars openingskennis. Toen die redelijk voldoende bleek te zijn en Bonne niet in een door Ben opgezet "truucje" trapte werd snel tot remise besloten.
Aan één van de andere borden speelden, zou je bijna stellen, twee schlemielen tegen elkaar. Want wat er allemaal op het bord bij Jan van Baardwijk en Alex van Wieringen gebeurde is nauwelijks anders te beschrijven. Jan zette Alex behoorlijk onder druk en leek het punt te kunnen gaan scoren. Bijna alle materiaal van Alex leek aangevallen te staan en hij moest zich in allerlei ingewikkelde bochten wringen om het hoofd boven water te houden. Maar niet Alex bezweek aan die druk, Jan bleek (te) veel moeite te hebben zijn voordelige stelling te verzilveren. Om een lang verhaal kort te houden, er werd het nodige materiaal afgeruild en er bleven, naast een aantal pionnen, een toren en een loper voor Jan en een toren en een paard voor Alex over. Alex wist de torens te ruilen, waarna zijn vrije a- en b-pionnen het pleit leken te gaan beslissen. Maar hij had buiten de waard (zichzelf!) gerekend. In plaats van het nog door de loper aangevallen paard weg te spelen ging hij meteen rennen met zijn a-pion. Natuurlijk liet Jan zich dit buitenkansje niet afnemen, sloeg het paard en posteerde zijn loper hierna op de diagonaal a2-g8, waar die pionnen nog wel over moesten steken. Opnieuw leek het pleit beslecht want Alex kon zijn koning niet bij zijn pionnen brengen omdat die afgehouden kon worden door Jan's koning. Maar nu kwam de èchte schlemiel boven drijven. De witte koning kweet zich superslecht van zijn afhoud-taak en zijn zwarte tegenstander ging de loper ophalen tegen inlevering van één van beide vrijpionnen, waarna nu het pleit ècht werd beslecht want Alex toonde zich te weinig schlemiel om met een dame voorsprong de winst nog uit handen te geven.
Tussen Sheila de Jonge en Leo Stelloo ontspon zich een interessant gevecht, waarbij Leo het moeilijk had, wat terug te vinden was in het getoonde op het display van zijn klok. Of dat nou werkelijk nodig zou zijn geweest, daar kun je vraagtekens bij zetten want Leo zat soms te lang over op het oog logische zetten na te denken. Maar (te) luidruchtig geanaliseer aan een bord in de buurt haalde hem ook uit zijn concentratie. Toch wist hij zijn stellingsproblemen met de door Sheila opgeworpen matproblematiek keurig op te lossen. Op een gegeven moment deed hij een (overigens onreglementair want in zijn eigen bedenktijd) remiseaanbod wat door Sheila werd afgewezen. Voor Leo leek het er toen op, dat Sheila dit vooral deed wegens zijn geringe resterende bedenktijd. Maar, als je er zelf van overtuigd bent dat je een betere positie hebt hoef je een geboden remise niet aan te nemen alleen omdat je tegenstander bijn aan het einde van zijn tijd-latijn is. Inderdaad verloor Leo op tijd en ging daarna snel en zeer ontevreden naar huis. Hopelijk zal hij, na een goede nachtrust, het toch wel foutieve van zijn optreden inzien en er (een toch wel moeilijke) vrede mee hebben.
Ook tussen Wim Noordermeer en Arie Bliek gebeurde (op het bord!) het nodige. Arie kreeg de overhand in de eerste helft, na de pauze nam Wim echter stevig het roer over dankzij een (te) galante Arie die hem weer in het zadel hielp. Maar Arie is iemand, die niet bij de eerste klap al meteen gaat liggen, Wim moest nog terdege aan de bak om tenslotte toch het punt veilig te stellen.
Een partijtje tussen twee oude vrienden leek het te zijn bij Wim den Heijer en Dik Roeffel. Oude vrienden zijn het zeker als je kijkt naar hun lidmaatschap, beiden rond de 35 jaar, waarin ze heel wat partijen tegen elkaar zullen hebben gespeeld. Deze leek langzamerhand naar remise over te gaan hellen omdat het meeste materiaal werd geruild en er desondanks geen verzwakking beider stelling optrad. Maar Dik liet zich beetnemen, hij plaatste zijn koning in het hoekje, waar die eigenlijk niet gezien wilde worden. Gezien was hij echter wel en Wim hoefde niet lang na te denken om de matzet uit te voeren.
Er werden deze avond dus weer heel wat spelletjes gespeeld en spelen deed Ger Croonenberg ook en wel met Trudy Angeneind. Hij had een geweldige voorsprong uitgebouwd en wilde daar wat langer van genieten. Dus deed hij het (veel) moeilijker dan strikt noodzakelijk. Maar Trudy werd tenslotte wel mat gezet.
Frits Wilschut maakte heel korte metten met Jannes van Halen, was echter wel zo galant hem later op de avond naar huis te brengen!
Dan tenslotte Sidney Noordijk, die het niet wist te maken tegen Frits van der Veeke. Ook deze Frits toonde zich galant, echter niet met naar huis brengen, wel met uitleggen wat er allemaal fout was gegaan in hun potje maar vooral dan van de kant van Sidney.