Voor de interne beker waren Maurits Leentvaar en Jacques Kokshoorn beiden aanwezig, dus werden ze tegen elkaar gekoppeld. In de eerste van hun twee partijen kwam Jacques opzetten met een toren in de buurt van het vijandelijke kamp, wist daar echter geen vuist te maken. Dat leek Maurits daarentegen wel te lukken met een tweetal pionnen, opstomend naar hun resp, promotievelden. Maar Jacques wist dit gevaar redelijk in de kiem te smoren en zo kwam Maurits niet verder. Na nog enkele zetten zag hij het moeilijke van zijn opdracht in en stelde daarom remise voor. Dat werd door Jacques geaccepteerd en zo werden de stukken weer opgesteld voor de tweede partij, nu met Maurits achter de witte stukken. Met de gespeelde opening leek Jacques niet goed uit de voeten te kunnen en zo moest hij al na minder dan twintig zetten opgeven, hiermee Maurits succes wensend in de volgende ronde.
Als de bovenste van de ranglijst aanwezig is dan gaat vaak de meeste aandacht naar zijn partij. Alhoewel Jan van Huizen daar al een paar ronden te vinden is (de vorige koploper, Thijs van Dam, is wegens zijn studie meestal verhinderd) blijft het toch wel een open vraag of hij die plek vast weet te houden. In de vorige ronde verloor hij z'n partij maar behield zijn positie nog net. Nu was het de beurt aan Rik Verheij om te proberen hem beentje te lichten. Of dat zou lukken was lange tijd de grote vraag. Hun partij bleef vrij goed in evenwicht en leek een grote remisekans te krijgen. Maar dan moeten beide spelers daar wel voor te porren zijn, wat bij hen niet echt het geval is. Liever gaan ze tot het gaatje, anders gezegd "de dood of de gladiolen!". Jan wist met z'n a- en d-pionnen naar de overkant te rennen en daar wist Rik eigenlijk alleen maar verdedigende acties op te ontplooien. Misschien had hij zijn koning het beste naar het stopveld van de d-pion kunnen spelen maar nu hij dat niet had gedaan was de keus voor Jan niet zo moeilijk, hij had namelijk ook nog een vrije h-pion in de aanbieding en bij dan een promotie van ofwel de a-pion ofwel de h-pion moest Rik's toren veld d8 wel verlaten en kon Jan de d-pion laten promoveren zodat Rik de dan dame geworden pion met de toren moest slaan en zo de overgebleven randpion hierna kon laten promoveren. Om nu een lang verhaal kort te houden, Rik zag dit ook in en gaf daarom zijn poging om Jan het punt afhandig te maken op.
Het werd één van de weinige keren dat Alex van Wieringen aanwezig was en zijn vader Fred niet. Maar daar zal best wel een reden voor zijn geweest. Hoe dan ook, Alex kreeg Dik van der Pluijm tegenover zich en ze speelden een leuke partij, met Alex toch meestal in de grootste problemen. Maar die problemen wist hij regelmatig op te lossen. Toch ging Dik door met het moeilijk maken van de partij voor Alex. Dan komt er meestal een moment, dat de verdediging niet meer lukt en zo'n moment kreeg Alex voorgeschoteld. Toen hij merkte dat er voor hem geen oplossing meer was dan opgeven koos hij noodgedwongen daar voor.
Het snelste klaar was de ontmoeting tussen Bonne Faber en Thomas Ammerlaan. Maar dat is ergens ook geen wonder, beiden zijn op zich relatief snelle spelers. Ze wisten dan ook snel de eerste zetten van een bekende openingsvariant op het bord te zetten. Thomas toonde zich echter de betere "snelschaker" en Bonne werd in problemen gebracht in het centrum. Dat leverde Thomas stukwinst op, waarna het voor hem relatief simpel werd de winst binnen te halen.
Een partij met aan beide kanten kleine foutjes kwam op het bord tussen Leo Stelloo en Sheila de Jonge. Sheila kwam in moeilijkheden op de koningsvleugel, problemen, die ze op wist te lossen. Maar het bracht haar wel een gedrongen positie op, die ze op probeerde te lossen door een loper te offeren voor twee pionnen. Daardoor kreeg ze wel een gevaarlijk uitziende aanval langs de b-lijn met toen en dame. Maar Leo wist hier goed mee weg te komen en kreeg Sheila zo ver, dat ze in een valletje trapte, bestaande uit een giftige pion. Het slaan hiervan bleek het begin van het einde voor haar te zijn en wat later gaf ze inderdaad op.
Ook een moeilijke partij kwam er voor Wim Noordermeer tegen Michiel Landman. Dat leverde Michiel op zeker moment stukwinst op. Maar hij moest er nog veel voor doen voordat Wim tenslotte de pijp aan Maarten gaf. Maar het lukte Michiel tenslotte toch Wim tot opgave te dwingen.
De laatste partij werd gespeeld tussen Wilco Baartmans en Jan van Baardwijk. Normaliter is Jan daarbij de sterkste speler, Jan wordt echter - net als wij allemaal - ook een dagje ouder en dat levert dan de nodige problemen op. Maar toch wist Jan een gevaarlijke opstoot met een pion op touw te zetten. Daar antwoordde Wilco op met het vrijmaken van z'n g-pion, die, nadat Jan zijn gevaarlijke pion kwijt was geraakt, naar z'n promotieveld oprukte. Maar hij kwam niet verder dan de tweede rij, ook al deed Wilco zijn paard in de aanbieding (mocht niet worden geslagen wegens dan promotie van de pion), een paard, dat Jan niet wilde hebben. Zo raakte Wilco een pion achter maar zijn paard kon er nog eentje wegsnoepen op de andere vleugel. Nu werd het een loper twee pionnen tegen een paard en twee pionnen en beiden waren nu tevreden met remise. Op zich een puike prestatie voor Wilco.
Hiermee is er een nieuwe tussenstand ontstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten