De laatste vier partijen van deze wedstrijd waren nu aan de beurt. De tussenstand was nog in evenwicht, men kon dus proberen daar verandering in te brengen. Verder was het een relatief rustige avond, ook met gelukkig weer geen oneven aantal spelers.
De strijd kon mooi op tijd in gang worden geschoten en gaf ook niet zo snel verandering op het wedstrijdformulier te zien. Die kwam er wat later wel, dankzij Kees Breen aan bord 8. Kees is de laatste tijd goed in vorm en dat wilde hij opnieuw laten zien. Hij kwam een paar pionnen voor en offerde nu een stuk, vooral bedoeld om zijn tegenstander op het verkeerde been te zetten. Maar dat zou ook hem natuurlijk kunnen overkomen! Het offer werd wel aangenomen en Kees kon nu laten zien wat er de bedoeling van was geweest. Er werd nog wat materiaal afgeruild en Kees ging op jacht naar de dame. Daar slaagde hij wonderwel in en de verovering van dat kleinood bracht meteen de voorsprong van het Pionierteam op het wedstrijdformulier. Maar dat zou helaas niet heel lang zo blijven want aan bord 1 kreeg Thomas Ammerlaan te maken met een sterke tegenstander. Thomas mag wel graag aanvallend spelen, daar werd echter kundig op gereageerd. Het werd dus niet opnieuw een goed resultaat voor Thomas, zijn tegenstander wist de stelling heel mooi in zijn voordeel te doen keren en mocht dus het punt in z'n zak steken. Nu ging het er een beetje moeilijk uitzien voor de Pioniers, aan één bord was al een stuk verloren en aan het andere zat er ook niet direct een punt aan te komen naar het leek. Maar daar kwam toch verandering in want Leo Stelloo, aan bord 4, wist een niet zo voor de hand liggende overwinning te behalen. Hij oefende flinke druk uit en daar bezweek zijn tegenstander onder zodat er een eerste wedstrijdpunt kon worden behaald. Maar daar zou het helaas bij blijven want Wim Noordermeer was, aan bord 3, een stuk achter geraakt en met de moed der wanhoop probeerde hij er nog iets uit te slepen. Maar zijn tegenstander bleef op zijn qui-vive en bracht zodoende de eindstand op 4-4. Wel grappig in zoverre is, dat alle witspelers hebben gewonnen. Zowel in deel 1 als nu in deel 2. Alles zichtbaar op het wedstrijdformulier, waar uit blijkt, dat de krachtsverschillen wat in elk geval de gemiddelde rating betreft, heel dicht bij elkaar liggen.
Dan de partijen voor de interne competitie. De belangrijkste partij was daarbij ook nog de langste van de avond. Dik van der Pluijm en Jan van Huizen waren er daar eens echt voor gaan zitten, hoewel ook wel een beetje noodgedwongen, vooral voor Jan. Na een aantal afruilen was er een situatie ontstaan met voor Dik een loper meer maar een pion minder. Dat zag er goed voor hem uit, je moet het dan echter nog wel waarmaken. Het spel ontwikkelde zich verder, de pionnen verdwenen van het bord en er bleef een soort van toreneindspel achter met voor Dik nog die loper er bij. Dat is een heel moeilijk eindspel en Jan "had daar geen zin in" en bood dus remise. Maar Dik vond dat dit gewonnen moest zijn en speelde daarom door. De zwarte koning werd a.h.w. het hele veld over gejaagd, wit slaagde er maar niet in hem in de goede hoek te krijgen en Jan bood nogmaals remise. Maar Dik bleef maar in de mening dat het gewonnen moest zijn en speelde nog steeds door en met een moedeloos gebaar moest ook Jan daar aan geloven. Maar nog steeds lukte het niet, zelfs niet tot in de kleine uurtjes. Moegestreden ging Dik nu tenslotte toch overstag en werd het remise. Maar hij vond nog steeds dat het te winnen moest zijn! Nu dan naar Jan van Dam tegen Rik Verheij en daarbij moest Rik goed op zijn tellen passen. Dat wist hij lange tijd vol te houden, totdat Jan een gaatje zag in zijn verdediging en daar gebruik van maakte. Dat betekende dus verlies voor Rik. Bonne Faber speelde tegen Fred van Wieringen en beiden wisten elkaar goed in bedwang te houden. Bonne diepte nog wel een zet uit zijn repertoire op waarvan hij dacht dat deze goed in het systeem paste. Maar dat kwam er niet echt goed uit en beiden speelden nu op een manier, dat een neutrale toeschouwer al snel het idee kon krijgen "die twee spelen niet echt voor winst en zijn tevreden met remise". Dat werd het ook inderdaad, nadat de torens en dames waren geruild en er een stelling overbleef met loper en zeven pionnen voor Bonne en paard en zeven pionnen voor Fred. Waarschijnlijk had een speler als Dik nog wel een poging willen wagen, Bonne had daar geen zin in en bood dus die remise. Na ampele overweging ging Fred akkoord. Maurits Leentvaar kreeg Jacques Kokshoorn tegenover zich en wist een sterke aanval op touw te zetten. Jacques echter ging er goed voor zitten en wist stand te houden. Maar daar kwam op zeker moment een einde aan en hij moest aanvaarden dat Maurits ditmaal te sterk voor hem was. Een mooie partij ontstond tussen Martijn van Dam en Rob van Wijgerden en Martijn probeerde daarin zijn tegenstander beentje te lichten. Maar Rob bleek stevig op z'n benen te staan, hoewel Martijn er wel de nodige zetten en weide. Ook hier echter kon er geen winstweg worden gevonden en ook deze partij eindigde in remise. Jan van Baardwijk kreeg de gelegenheid Sanne Berkhuizen aan de tand te voelen. Maar ook nu wist ze goed tegenstand te bieden, kwam echter in het vervolg van de partij op zeker moment in problemen, kreeg echter nog wel de complimenten van haar tegenstander voor een goede partij. Maar ze had wel verloren.
Dan, last but not least, Frits Wilschut tegen Michiel Landman en Frits raakte in het heetst van die strijd een loper kwijt voor een pion. Maar hij kreeg wel een vrijpion, zelfs tot c6, terwijl die "extra" loper van Michiel op a8 stond. Beiden activeerden hun koning, waarna beider laatste toren werd afgeruild. En tot grote verrassing eigenlijk van Frits wist hij hier een remise uit te slepen! Meer dan de helft van de partijen eindigde dus in remise, wat de volgende
nieuwe tussenstand tot gevolg had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten