De lijstaanvoerder van het moment kwam naar Hellevoetsluis, voorzichtigheid was dus geboden! Waren de voor de interne competitie spelende leden dat ook? Dit valt hierna te lezen.
Eigenlijk begon deze wedstrijd al een week eerder want De IJssel had het verzoek gedaan om aan de borden 4 en 5 vooruit te spelen. Normaliter probeert De Pionier aan een dergelijk verzoek te voldoen, net zoals gehoopt wordt dat het tegengestelde verzoek ook wordt gehonoreerd. Laten we echter de officiële speeldatum aanhouden voor het verslag en die andere twee partijen er tussendoor te vermelden.
De spelers van De IJssel 1 waren ruim op tijd aanwezig, zodat wedstrijdleider Leo Stelloo de spelers mooi op tijd aan de borden kon verwelkomen. Hij ging daarbij zelfs zo ver dat hij de IJsselspelers feliciteerde met het bereiken van de 50-jarige leeftijd voor hun club.
Hierna ging de wedstrijd, zoals te doen gebruikelijk, rustig van start. Zelfs zo rustig, dat er voor tienen al een remiseaanbod werd gedaan aan bord 6 door de invaller aan IJsselkant. Als je de stelling van dat moment even op je in liet werken dan leek het er op, dat Jan van Huizen een klein plusje had. Maar, na overleg met z'n teamleider, accepteerde Jan het aanbod toch.
Uiteraard scheelde de tussenstand van de wedstrijd daar wel bij want die teamleider, Jan van Dam, had zelf hetzelfde resultaat een week eerder bereikt in een stelling, die op het oog eigenlijk nauwelijks meer leek te verdienen dan de remise.
Aan bord 4 was het heel anders gegaan, hoewel de echte partij leek te beginnen toen de klokken van beide spelers de seconden begonnen af te tellen. Uiteraard hadden Rik Verheij en zijn tegenstander er toen al wel een dik uur van diep nadenken op te zitten en hadden ze een stelling bereikt, waarvan Rik bij zichzelf dacht: "Hier ga ik helemaal voor de winst!". Maar dat ging minder makkelijk dan Rik misschien verwacht zal hebben. Hij had dan wel een vrijpion op de a-lijn, die tot promotie te krijgen is dan wel een heel ander verhaal. Het promotieveld van de pion had dezelfde kleur als de beide nog resterende lopers van de spelers, hoewel Rik's loper zich al wel op die lange diagonaal bevond. Maar tot afgrijzen van zijn clubgenoten ging Rik met die loper van de diagonaal af, zodat de meesten al niet meer dan een remise verwachtten. De vijandelijke koning kwam ook al aardig dicht bij veld a8, waar het voor Rik zou moeten gebeuren. Hij had zelfs nog een pionnetje mee kunnen snoepen van f6, een pionnetje, dat alleen door de loper werd gedekt. Maar Rik zag het op dat moment niet maar de mogelijkheid kwam nog een keer en nu zag hij het wel en ging inderdaad snoepen. En na nog hele omzwervingen in tijdnood kon de loper toch weer terugkeren op "zijn" diagonaal. Terwijl de zwarte konign net te ver van a8 was verwijderd kon Rik z'n pion laten promoveren, waarna de tegenstander ook meteen opgaf! Nu dus een tussenstand van 2-1.
Ad van der Ree mocht ditmaal plaatsnemen aan bord 1 en deed dat met verve. Vooral zijn tegenstander had daar de nodige last van, wat zich in eerste instantie uitte in het verbruik van veel bedenktijd. Op zeker moment was hij zelfs al bezig aan zijn laatste 10 minuten, terwijl Ad nog meer dan drie keer zoveel had. Ook was de stelling eigenlijk niet slechter voor Ad. Maar hij kon mogelijkerwijs wel vervelend tegenspel verwachten van/door een loper en een toren, terwijl zijn koning nog wat moeilijk stond. Zijn tegenstander had echter andere problemen en toen zijn tijd was geslonken tot zo'n 3½ minuut trok hij z'n stoute schoenen aan en bood remise. Ad overleggen met z'n temaleider, gezien de stellingen op de andere borden "mocht" hij het niet aannemen. Dus ging hij een poosje studeren op de positie en accepteerde na een minuut of vijf toch het aanbod. Dit werd niet door iedereen begrepen, hij kon toch immers nog een aantal min of meer logische zetten spelen. Maar Ad voelde zich niet (meer) in topconditie en nam daarom het aanbod aan. In de resterende tijd zou er nog het nodige vervelends kunnen gebeuren. Dus 2½-1½ en de spanning steeg enorm.
Want aan de laatste beide borden ging het helemaal niet goed. Aan bord 7 leek Ben Blakmoor rustig aan naar minstens een remisestelling kunnen lopen, echter, na een poosje later nog eens bij het bord te hebben gekeken bleek Ben "plotseling" in een toreneindspel verzeild te zijn geraakt, waarin hij 2 pionnen minder had. Maar Ben deed alsof er niets aan de hand was en bleef rustig zijn zetjes doen. Maar toen er enkele pionnen waren afgeruild ging hij eens (in eigen bedenktijd) bij de andere borden kijken, waaruit mocht blijken dat hij in wezen op had gegeven. Maar dat deed hij tenslotte pas toen promotie voor zijn tegenstander, zelfs met een torenoffer, niet meer te ontgaan zou zijn.
Maar ook aan bord 8 ging het niet goed voor De Pionier 1 bij Fred van Wieringen. Fred zit al een hele poos niet echt goed in z'n vel, waardoor hij ook de eerste wedstrijd (tegen Onésimus 2) aan zich voorbij moest laten gaan ten faveure van zoon Alex. Je zou haast zeggen "ter compensatie" gebruikte hij erg veel bedenktijd, zodat hij tenslotte verlies op tijd nauwelijks meer tegen kon gaan. Maar, ook hier, in een eindspel kunnen er zich nog mogelijkheden voordoen. Fred gaf schaak met z'n dame en dat werd opgeheven door het tussenplaatsen van de dame. Gezien zijn tekort aan tijd ruilde Fred meteen de dames waar hij beter een pion had kunnen slaan met z'n toren. In dat geval had de tegenstander kunnen kiezen tussen dameruil (Fred had dan met z'n toren terug kunnen nemen) en de toren slaan met zijn toren. Niet gezegd, dat er nog winst voor Fred in zou hebben gezeten, dan waren zijn kansen daarop wel groter geweest. Nu werd het dus verlies en 2½-3½.
Nu werd het dus de beurt aan de Hellevoetse kanonnen, geposteerd aan de borden 2 en 3. Aan bord 3 speelde clubkampioen Ernst-Jan Pluim Mentz en er werd vooraf eigenlijk op winst gerekend voor hem. Maar dat ging minder makkelijk dan verwacht. Hij hikte zelfs bijna de hele partij tegen een tijdsachterstand aan. Maar ook nu (toekomstige tegenstanders let op!) bleek zijn kracht in het verre eindspel. Waar zijn clubgenoten met billen-knijpen bezig waren (de vrouwelijke schakers waren al lang verdwenen!?) had Ernst-Jan iets over zich van "wat kan me nog gebeuren"! Hij bleek helemaal goed te hebben gerekend want de kwaliteit, die hij nog gaf, was helemaal berekend en aldus wist hij aan het einde nog mat te geven ook! 3½-3½ dus en alles werd overgelaten aan het (oude) nieuwe talent van (oud jeugd- en clubkampioen) De Pionier 1, Marcel Mol.
Marcel speelde aan bord 2 en bleek het ooit geleerde bij de jeugdafdeling nog niet kwijt te zijn geraakt. In de onderhavige partij zat hij ook steeds aan de betere kant van de stelling, echter, kansen op een (directe) winst waren er niet. Deze zelfde mijmeringen zullen ook bij zijn tegenstander door z'n hoofd hebben gespeeld en (mede) daarom bood hij (toen was de stand nog iets van 2½-3½) ook maar remise. Marcel echter bleek het klappen van deze zweep wel te kennen, eigenlijk zonder al te veel nadenken wees hij het aanbod resoluut af. Hij bleek daar ook gelijk mee te hebben want even later (de speler van De IJssel 1 had toen nog zegge en schrijve 14 seconden over) was het afgelopen en had De Pionier 1 met 4½-3½ gewonnen!
Een oude reclamewijsheid zegt: "In het verleden behaalde resultaten geven nog geen garantie voor de toekomst", hier ging dat toch niet op: drie onderlinge ontmoetingen, in Moordrecht werd het ooit 4-4 en de beide ontmoetingen in Hellevoetsluis eindigden beiden in 4½-3½!
Leo Stelloo had het ook opgeschreven:
Ad van der Ree mocht ditmaal plaatsnemen aan bord 1 en deed dat met verve. Vooral zijn tegenstander had daar de nodige last van, wat zich in eerste instantie uitte in het verbruik van veel bedenktijd. Op zeker moment was hij zelfs al bezig aan zijn laatste 10 minuten, terwijl Ad nog meer dan drie keer zoveel had. Ook was de stelling eigenlijk niet slechter voor Ad. Maar hij kon mogelijkerwijs wel vervelend tegenspel verwachten van/door een loper en een toren, terwijl zijn koning nog wat moeilijk stond. Zijn tegenstander had echter andere problemen en toen zijn tijd was geslonken tot zo'n 3½ minuut trok hij z'n stoute schoenen aan en bood remise. Ad overleggen met z'n temaleider, gezien de stellingen op de andere borden "mocht" hij het niet aannemen. Dus ging hij een poosje studeren op de positie en accepteerde na een minuut of vijf toch het aanbod. Dit werd niet door iedereen begrepen, hij kon toch immers nog een aantal min of meer logische zetten spelen. Maar Ad voelde zich niet (meer) in topconditie en nam daarom het aanbod aan. In de resterende tijd zou er nog het nodige vervelends kunnen gebeuren. Dus 2½-1½ en de spanning steeg enorm.
Want aan de laatste beide borden ging het helemaal niet goed. Aan bord 7 leek Ben Blakmoor rustig aan naar minstens een remisestelling kunnen lopen, echter, na een poosje later nog eens bij het bord te hebben gekeken bleek Ben "plotseling" in een toreneindspel verzeild te zijn geraakt, waarin hij 2 pionnen minder had. Maar Ben deed alsof er niets aan de hand was en bleef rustig zijn zetjes doen. Maar toen er enkele pionnen waren afgeruild ging hij eens (in eigen bedenktijd) bij de andere borden kijken, waaruit mocht blijken dat hij in wezen op had gegeven. Maar dat deed hij tenslotte pas toen promotie voor zijn tegenstander, zelfs met een torenoffer, niet meer te ontgaan zou zijn.
Maar ook aan bord 8 ging het niet goed voor De Pionier 1 bij Fred van Wieringen. Fred zit al een hele poos niet echt goed in z'n vel, waardoor hij ook de eerste wedstrijd (tegen Onésimus 2) aan zich voorbij moest laten gaan ten faveure van zoon Alex. Je zou haast zeggen "ter compensatie" gebruikte hij erg veel bedenktijd, zodat hij tenslotte verlies op tijd nauwelijks meer tegen kon gaan. Maar, ook hier, in een eindspel kunnen er zich nog mogelijkheden voordoen. Fred gaf schaak met z'n dame en dat werd opgeheven door het tussenplaatsen van de dame. Gezien zijn tekort aan tijd ruilde Fred meteen de dames waar hij beter een pion had kunnen slaan met z'n toren. In dat geval had de tegenstander kunnen kiezen tussen dameruil (Fred had dan met z'n toren terug kunnen nemen) en de toren slaan met zijn toren. Niet gezegd, dat er nog winst voor Fred in zou hebben gezeten, dan waren zijn kansen daarop wel groter geweest. Nu werd het dus verlies en 2½-3½.
Nu werd het dus de beurt aan de Hellevoetse kanonnen, geposteerd aan de borden 2 en 3. Aan bord 3 speelde clubkampioen Ernst-Jan Pluim Mentz en er werd vooraf eigenlijk op winst gerekend voor hem. Maar dat ging minder makkelijk dan verwacht. Hij hikte zelfs bijna de hele partij tegen een tijdsachterstand aan. Maar ook nu (toekomstige tegenstanders let op!) bleek zijn kracht in het verre eindspel. Waar zijn clubgenoten met billen-knijpen bezig waren (de vrouwelijke schakers waren al lang verdwenen!?) had Ernst-Jan iets over zich van "wat kan me nog gebeuren"! Hij bleek helemaal goed te hebben gerekend want de kwaliteit, die hij nog gaf, was helemaal berekend en aldus wist hij aan het einde nog mat te geven ook! 3½-3½ dus en alles werd overgelaten aan het (oude) nieuwe talent van (oud jeugd- en clubkampioen) De Pionier 1, Marcel Mol.
Marcel speelde aan bord 2 en bleek het ooit geleerde bij de jeugdafdeling nog niet kwijt te zijn geraakt. In de onderhavige partij zat hij ook steeds aan de betere kant van de stelling, echter, kansen op een (directe) winst waren er niet. Deze zelfde mijmeringen zullen ook bij zijn tegenstander door z'n hoofd hebben gespeeld en (mede) daarom bood hij (toen was de stand nog iets van 2½-3½) ook maar remise. Marcel echter bleek het klappen van deze zweep wel te kennen, eigenlijk zonder al te veel nadenken wees hij het aanbod resoluut af. Hij bleek daar ook gelijk mee te hebben want even later (de speler van De IJssel 1 had toen nog zegge en schrijve 14 seconden over) was het afgelopen en had De Pionier 1 met 4½-3½ gewonnen!
Een oude reclamewijsheid zegt: "In het verleden behaalde resultaten geven nog geen garantie voor de toekomst", hier ging dat toch niet op: drie onderlinge ontmoetingen, in Moordrecht werd het ooit 4-4 en de beide ontmoetingen in Hellevoetsluis eindigden beiden in 4½-3½!
Leo Stelloo had het ook opgeschreven:
| De Pionier 1 | 1795 | - | De IJssel 1 | 1836 | 4½-3½ | |
| 1 | Ad van der Ree | 1762 | - | Pim te Lintelo | 1905 | ½-½ |
| 2 | Marcel Mol | - | Justin Jacobse | 1907 | 1 -0 | |
| 3 | Ernst Pluim Mentz | 2100 | - | Leon Jacobse | 1817 | 1- 0 |
| 4 | Rik Verheij | 1814 | - | Frank Visser | 1904 | 1- 0 |
| 5 | Jan van Dam | 1795 | - | Frank van de Pavoordt | 1833 | ½-½ |
| 6 | Jan van Huizen | 1679 | - | Gerard van der Wouden | 1750 | ½-½ |
| 6 | Ben Blakmoor | 1714 | - | Ad Multem | 1795 | 0-1 |
| 8 | Fred v.Wieringen | 1701 | - | Mick van den Berg | 1773 | 0-1 |
Beide spelers, die vorige week hadden vooruitgespeeld, konden nu hun achterstand in de interne competitie weer goed maken. Daar bleken beiden niet al te veel moeite voor te hoeven doen, vooral Jan van Dam was snel klaar tegen Bonne Faber. Zo'n zet of 15 ging het redelijk gelijk op, toen gaf Bonne echter de gelegenheid tot een stukoffer op h7. Maar, volgens Bonne, was het winnend in alle varianten en daarom werd de partij opgegeven.
Rik Verheij had wat meer tijd nodig tegen Alex van Wieringen maar ook zijn aandrang bleek afdoende. Hij wist eerst een kwaliteit te winnen middels een aanval op dame en toren met een loper en maakte het vrij kort daarna uit.
Ger Croonenberg wist geen echte vuist te maken tegen Frits Wilschut en gaf op zeker moment het van hem gekende stuk cadeau. Frits maakte het hierna simpeltjes uit.
Tenslotte maakte Rob van Wijgerden het zichzelf ook niet al te moeilijk tegen Trudy Angeneind. Rob heeft een aanvallende stijl, ging daar ook helemaal voor tegen Trudy en ze wist niet meer het nodige weerwerk te bieden.
Overigens, hier is de ranglijst na ronde 6.
Overigens, hier is de ranglijst na ronde 6.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten