De Pionier-SO Rotterdam en ronde 8

Geluk dwing je af, dat heeft de nieuwbakken lijsttrekker ondervonden in de interne competitie. Een poosje kon ook met dat idee gespeeld worden bij de viertallencompetitie, dat liep echter totaal anders. Of waren de tegenstanders dwingender?

De eerste thuiswedstrijd voor Leo Stelloo en de zijnen en daarvoor kwam het viertal (bleek een drietal) van SO Rotterdam op bezoek. Voor de Pioniers geldt hierbij in eerste instantie "meedoen is belangrijker dan winnen", mits de spelers er ook plezier aan weten te beleven. En dat lukt prima als je hun commentaren beluistert, hoewel ze natuurlijk, net als elke rechtgeaarde schaker, liever winnen dan verliezen! Dat winnen was meteen al weggelegd voor Frits Wilschut aan bord 2, aangezien de Rotterdammers geen "vierde man" hadden weten te strikken. Frits kon zich derhalve intensief bezighouden met een onwillige printer. Ook daarmee had hij succes. Helaas echter hield het voor de anderen hiermee op. Als eerste moest Ger Croonenberg, spelend aan bord 3, dat erkennen. Hij had zijn stelling al snel opengegooid, het daarmee beoogde resultaat bleef echter ver verwijdert voor hem, zijn tegenstander hield de zaak gesloten en wachtte op een foutje. Dat kwam inderdaad, Ger gaf een toren weg (nadat hij eerst bijna een paard had weggegeven) en vond het meteen welletjes. Op dat moment stond ook Trudy Angeneind aan bord 4 al een stuk achter, hoewel ze toch, naar haar idee, steeds logische zetten speelde. Met een dergelijke achterstand, zonder dat daar echte compensatie bij werd geleverd, valt het niet mee om nog een resultaat te bereiken. Een resultaat bereikte ze tenslotte wel en dat heette "verlies". Was dus de taak om nog een wedstrijdpunt binnen te slepen in de handen van inspirator van het viertal, Leo Stelloo, gelegd. Maar dat lukte hem niet, hoewel hij er zo ongeveer zijn totale bedenktijd aan besteedde. Want de dame van zijn tegenstandster drong zijn stelling binnen, daar "dood en verderf" zaaiend. Daar had zelfs Leo geen antwoord op, waardoor het wedstrijdformulier er later zo uitzag:

	De Pionier	1225	-	SO Rotterdam	1463	1-3
1	Leo Stelloo	1398	-	Dimphie Heijmans	1518	0-1
2	Frits Wilschut	1274	-	N.O.		1-0
3	Ger Croonenberg	1284	-	Wim Heinen	1407	0-1
4	Trudy Angeneind	942	-	Djin Jharap		0-1

De interne competitie kende, mede door de afwezigheid daarin van bovengenoemde spelers, een kleiner aantal partijen, kleiner hoeft dan gelukkig niet oninteressanter te betekenen. Want lijstaanvoerder Fred van Wieringen moest tegen Jan van Huizen eigenlijk nog dieper graven dan in zijn tenen, althans, daar leek het weg te moeten komen. Hoewel hij in eerste instantie een stuk wist te winnen, moest hij dat even later weer teruggeven, anders had het hem nog veel meer gekost. Maar, eigenlijk niet zoals we Jan kennen, hij zat ruim in zijn tijd, terwijl Fred het tijdnoodspook steeds dichterbij zag komen. En - in hogere zin - hij stond eigenlijk verloren. Jan zag dat ook wel in, kon de winstweg echter niet vinden en ging ook veel tijd gebruiken, terwijl Fred, als verdediger, makkelijker tot z'n zetten kon komen. Waarschijnlijk had Jan zo snel mogelijk moeten proberen materiaal te ruilen, dat liet hij echter achterwege. Al vroeg in de partij was een pion van Fred, als witspeler, tot g7 gevorderd, waar hij meedeed als beschermer van Jan's koning. Als dank daarvoor werd hij er in de tijdnoodfase afgeslagen, waardoor Jan eigenlijk een gat in zijn stelling kreeg. Daar wist Fred vakkundig misbruik van te maken en aldus werd tenslotte niet hij, maar Jan matgezet. En dat in vliegende tijdnood!

Veel makkelijker kreeg de nu op achtervolgen aangewezen clubkampioen Ernst-Jan Pluim Mentz het, tegen Wim Noordermeer. Hoewel één van zijn paarden bedenkelijk ver in vijandelijk gebied was doorgedrongen, wist Ernst-Jan die knol toch op het bord te houden, zijn andere stukken gingen ook steeds meer belangrijke taken verrichten en Wim probeerde zijn zaakjes nog wel op orde te houden maar slaagde er uiteindelijk niet in zelfs maar een halfje te scoren.

Een interessante en spannende strijd ontspon zich tussen Rob van Wijgerden en Alex van Wieringen. Vooral hun middenspel stond bol van combinaties en penningen. Dan is er ook veel bedenktijd nodig en die verbruikten beiden volop. Eigenlijk was hier Rob de aanvaller en Alex werd gedwongen tot verdedigen, van die taak kweet hij zich naar behoren. Maar waarschijnlijk vergde Rob net iets te veel van zijn stelling, toen hij met een toren op de achterste rij verscheen en daarmee nogal wat dreigde. Maar Alex bleef kalm en verliet met zijn koning die achterste rij. Toen moest Rob heel diep in zijn arsenaal van trucs tasten om nog op de been te blijven, wat in eerste instantie lukte. Maar Alex rukte nu op met een hele serie pionnen, waarvan tenslotte eentje het tot dame zou weten te brengen. Maar dat wachtte Rob niet meer af.

Een vergelijkbaar gevecht ontstond er tussen Jan Straatman en Jan van Baardwijk. Hoewel er hier minder sprake was van combinatoire dreigingen omdat de stelling een tamelijk gesloten karakter kreeg. Straatman probeerde daar doorheen te breken middels het laten oprukken van de pionnen van zijn koningsvleugel, andere Jan hield het toch nog gesloten, behalve de h-lijn en die bleek tenslotte toegang te geven aan zijn dame om de vijandelijke stelling binnen te dringen. Straatman deed nog een ultieme poging om het dreigende onheil af te wenden, het wilde niet lukken en hij werd matgezet.

Simone 't Mannetje mocht proberen het Frans Houtbraken moeilijk te maken en slaagde daar vrij goed in. Frans werd namelijk tot de rand van het bord teruggedreven, waar hem slechts een val over de rand restte. Die val wachtte hij niet af, hij gaf op.

Voor het eerst in lange tijd had Dik Roeffel weer de mogelijkheid gevonden om een partijtje te komen schaken en dat mocht hij deze avond doen tegen Jannes van Halen. Samen maakten beide heren er een gezellig onderonsje van, waarbij het resultaat, net als bij het viertal, van ondergeschikt belang was. Resultaat was er tenslotte wel, Jannes mocht het punt in zijn zak steken.

De stand na ronde 8
Ronde 8