Ronde 9

Na deze avond moeten er nog twee spelers bekend komen voor de volgende ronde van de interne beker. Er is nog de mogelijkheid tot en met 22 november a.s., daarna zullen de reglementen beslissen. De helft van de leden was ditmaal aanwezig, zo niet de lijstaanvoerder. En opgestaan is tenslotte plaatsje vergaan!
Trudy Angeneind en Dik Roeffel bleken samen aanwezig, zonder andere "verplichtingen" te hebben. Ze waren voor de eerste ronde tegen elkaar ingedeeld, zodat die partijen nu konden worden gespeeld. In de eerste partij hielden ze elkaar lange tijd vrij goed in evenwicht, totdat Trudy een schoonheidsfoutje maakte, waar Dik meteen van profiteerde en een stuk wist te winnen. Daarna was Trudy's weerstand snel gebroken en moest ze dus de tweede partij winnen om haar kansen op de tweede ronde in stand te houden. De bekercompetitie is zo'n competitie, waarin je halverwege de avond een poosje pauze kunt houden, wat de spelers dan ook ruimschoots deden. Maar die pauze had Trudy klaarblijkelijk geen goed gedaan, al snel na het begin van de tweede partij stond ze een stuk achter. Dat voordeel liet Dik zich niet meer ontglippen, ondanks pogingen van Trudy's kant. Dik mag zich dus opmaken voor de volgende ronde.

Jan van Dam had er al helemaal op gerekend, dat hij tegen lijstaanvoerder Fred van Wieringen zou moeten spelen, deze was echter afwezig, zodat nu Ernst-Jan Pluim Mentz op hem zat te wachten. Al vrij snel na de opening bleek Jan het enigszins verkeerde plan te hebben gekozen, zodat Ernst-Jan in een betere positie kwam. Uiteraard is het dan gemakkelijker gezegd dan gedaan om zo'n positie naar een goed einde te brengen; je weet wel, dat je beter staat, bewijs dat echter maar eens. Dan komt immers het gezegde "niets is moeilijker dan het winnen van een gewonnen partij" zijn kopje opsteken. Maar Ernst-Jan kweet zich kundig van die taak en sleepte zo het volle punt uit de brand.

Jan van Huizen kreeg te maken met Wim Noordermeer en moest tegen diens lievelingsopening optornen. Dat was voor hem iets minder moeilijk, omdat hij zelf deze opening ook regelmatig op het bord krijgt als zwartspeler. Dan wordt het wat makkelijker je stukken op de juiste plaats te positioneren. Dat deed Jan dan ook en hij verkreeg steeds meer ruimte om zijn plannen uit te kunnen voeren. Dat resulteerde in een gedekte vrijpion op f7, met Wim's koning op f8. Toen Wim Jan's pion op e6 sloeg kreeg Jan de keus terug te slaan met paard (met schaak) of met toren. Hij nam met het paard, zodat de enige zet voor Wim Kxf7 was. Met de aldus ontstane ruimte richting de zwarte koning was het voor Jan een koud kunstje om Wim mat te zetten.

Ook Jan van Baardwijk en Bonne Faber gingen de degens kruisen. Daarbij speelde Jan de opening niet zoals die gespeeld moet worden en wist Bonne zodoende een betere stelling te krijgen. Als klap op de vuurpijl probeerde Jan zijn stelling te verbeteren door een centrumpion op te spelen, waardoor hij een paard in moeilijkheden bracht. Na afruil hiervan kreeg Jan een dubbelpion op de d-lijn, die Bonne meteen aan ging vallen. De pion was normaliter niet te verdedigen, Bonne wilde het echter veel te mooi doen, sloeg de pion niet en liet Jan een keurige verdediging opbouwen. Wel echter maakte Bonne gebruik van de open c-lijn en posteerde daar beide torens op. Jan probeerde nog uit te breken met een poging tot piondoorbraak, daar ging Bonne niet op in en verdubbelde nu zijn torens (met pionwinst) op Jan's voorlaatste rij. Dat leverde even later de dame tegen die beide torens op, inclusief nog een pionwinst en een open koningsstelling. Maar weer wilde Bonne het te mooi doen, overzag daarbij mat in drie en had tenslotte nog een fout van Jan nodig om de partij te winnen. Dat gebeurde dan ook omdat Jan een pion van Bonne op d2 met beide torens aan ging vallen. Daardoor stonden op zich die beide torens ongedekt en een dubbele aanval op de koning en één van die torens was snel gevonden, waarna Jan de partij opgaf.

Het fenomeen "tijd" is voor Leo Stelloo een ongrijpbaar iets in een schaakpartij. Hij wil zijn partijen zo goed mogelijk uit gaan voeren, verbruikt daarvoor echter (te) veel tijd. Zo ook deze avond tegen Rob van Wijgerden. Toch werd het een mooie partij, dan echter met weinig tijd resterend voor de witspeler. Er ontstond tenslotte een stelling met beiden nog een paard en vijf pionnen, een remisestelling volgens Leo. Maar, als je tegenstander het daar eigenlijk niet mee eens is en doorspeelt moet je wel even je gelijk bewijzen. Dat lukte Leo echter niet, zodat Rob met de partijwinst aan de haal ging.

Tussen Simone 't Mannetje en Michiel Landman ontstond een open gevecht, waarbij Simone toch wel het betere van het spel kreeg. Zoals in eigenlijk elke partij moest dat ook hier worden bewezen en daarvan kweet Simone zich uitstekend. Michiel werd teruggedrongen en kon zich de aanval niet meer van het lijf houden, verlies werd tenslotte zijn deel.

Sinds heel lang mochten Frans Houtbraken en Jan Straatman weer eens tegen elkaar spelen. "Vroeger", in zijn betere tijd, wist Frans die ontmoetingen vaak te winnen met zijn agressieve stijl, nu is dat echter wat minder geworden. Desondanks ontspon zich een leuke en interessante zettenwisseling, die tenslotte door Jan in zijn voordeel werd beslist.

De stand na ronde 9:
Ronde 9