Ronde 27

In deze ronde bleek weer eens het gelijk van het oude gezegde "oude liefde roest niet" want Leen van Arkel (te zien centraal op de foto) kon het niet laten na zo'n jaar of 10 weer terug te komen. Hij kon enkele interessante partijen bewonderen.

Ernst-Jan Pluim Mentz heeft het wat moeilijk met scoren, lijkt het wel. Intern althans, want, verloor hij zijn voorlaatste partij, ook nu kwam hij niet tot winst, tegen Jan van Dam. In het openingsrepertoire van de Pioniervoorzitter komen ook gambieten voor, waarmee hij probeerde Jan beentje te lichten. Ondanks het wat hoger liggende zwaartepunt van Jan lukte dat niet, Jan leek in de eindfase zelfs winstkansen te hebben gekregen. Tenminste, dat bleek bij de analyse achteraf, hij zou een pion op de koningsvleugel buitgemaakt te hebben en Ernst-Jan moest dus al zijn talenten op schaakgebied boven halen om te ontsnappen. Dat lukte dan ook en remise werd hier een feit met een toch ietwat ontevreden Jan.

Naat hen zat nog een Jan, die waarschijnlijk ook ontevreden huiswaarts zal zijn gegaan. Want tegen Ad van der Ree speelde Jan van Baardwijk een hele goede partij. Ad gebruikte tenminste nog meer bedenktijd dan zijn tegenstander, die, normaliter, gaande een partij steeds de minste tijd aan zijn kant heeft. Maar Ad had een paar keer een betere zet kunnen spelen dan gedaan, kwam toch geleidelijk oprukken op de damevleugel om Jan in het nauw te brengen. Dat lukte ook, hoewel waarschijnlijk anders dan Ad zal hebben gedacht. Jan offerde namelijk een kwaliteit om de bescherming voor Ad's koningspositie open te breken. Dat offer was echter onvoldoende doordacht en de partij was hierna dan ook snel afgelopen met dus verlies voor Jan.

De derde Jan in het gezelschap bracht echter de 50% score onder de Jannen weer terug. Jan Straatman speelde een - althans volgens eigen inschatting - moeilijke partij tegen Wim Noordermeer. Daarbij viel vooral het spel van en met de dames op. Het speelterrein werd de f-lijn, waar eerst een stel torens werd geruild en later dus die dames in touw kwamen. Maar toen zij hun capriolen hadden beëindigd bleek er een remiseachtig eindspel te zijn ontstaan, waarin Jan zich normaliter als een vis in het water thuisvoelt. Zo ook nu want Wim speelde een onnauwkeurige zet en die werd onmiddellijk bestraft, waarna Jan dus een puntje rijker werd.

Nog meer ontevreden spelers, maar dat is vrij logisch na een schaakpartij! Sheila de Jonge bouwde een keurige positie op tegen Michiel Landman en bracht diens koning behoorlijk in het nauw. Maar ze wist de beslissende zet niet te vinden en haar aanval verzandde daardoor. Michiel nam het over en wist het wel af te maken.

Frits Wilschut kreeg nauwelijks een kans tegen Rob van Wijgerden want al binnen 10 zetten moest hij vechten voor lijfsbehoud, wat hem al snel een kwaliteit kostte. Maar Rob nam het een en ander wat lichtvaardig op en Frits kreeg weer kansjes. Die leek hij zelfs te gaan gebruiken, in de afronding schoot hij echter tekort, wat dus Rob het - verdiende - punt opleverde.

Het gebeurt niet al te veel, dat een partij wordt uitgespeeld tot er zich nog twee kale koningen op het bord bevinden, bij Jannes van Halen tegen Leo Stelloo was dat echter wel het geval. Maar dat ging zeker niet zonder slag of stoot en bij één van die stoten schoot Leo er een stuk bij in. Maar op een fraaie manier wist hij dat stuk weer terug te verdienen en uiteindelijk bleven er nog een paard voor Jannes en een pion voor Leo over. Het uitspelen daarvan kun je wel aan Jannes overlaten en dus werd de remise een feit.

De derde remise van de avond was voor nieuwkomer Leen van Arkel, die een moeilijke positie opbouwde tegen Dik Roeffel. Maar tegen tienen werd hij echter weggeroepen en werd er snel tot remise beslist.