Ronde 39

Naast Ernst-Jan als clubkampioen zijn in deze ronde ook de andere twee kampioenen bekend geraakt. Het kostte hen nog wel de nodige moeite, uiteindelijk is het dan toch nog gelukt!

In de eerste groep moest er, overigens net als in de andere twee groepen, nog één partij worden gespeeld. Deze partij, tussen Jan van Huizen en Jan van Dam, ging echter, zoals eerstgenoemde Jan zelf al opmerkte, alleen nog om des keizers baard. Dat zal het spelniveau misschien nog wel hebben beïnvloed. Maar laatstgenoemde Jan vond toch wel, dat hij iets aan zichzelf verplicht was en probeerde er daarom toch het beste nog van te maken. En als je na een poosje zo eens bij hun bord langsliep, dan lukte dat inderdaad vrij aardig. Hij had zijn naamgenoot tenminste materiaal afhandig gemaakt en probeerde met die voorsprong de partijwinst binnen te halen. Jan van Huizen zou echter niet Jan van Huizen zijn als hij zich dat zou laten welgevallen. Maar zijn aanval op de vijandelijke koning miste echter de nodige slagkracht, Jan van Dam kon zich op zijn gemak verdedigen. Tenslotte woog de aanvalslust niet op tegen de materiële achterstand en moest onze jeugdleider de strijd staken met puntverlies. Hierdoor werd de slotstand in deze kampioenspoule als volgt:

Nr.	Naam	r.1	r.2	r.3	Tot.
1	Ernst-Jan Pluim Mentz	1	1	1	3
2	Jan van Huizen	1	0	0	1
3	Ben Blakmoor	0	0	0	0
4	Jan van Dam	0	1	1	2

Na de vorige ronde inmiddels clubkampioen te zijn geworden, wilde Ernst-Jan Pluim Mentz dit in zijn volgende partij nog eens duidelijk maken. Dat mocht hij proberen tegen Tim van der Hart. Tim kreeg daardoor meteen een voor hem vrijwel onbekende en daardoor moeilijke opening voorgeschoteld. Daar wist hij klaarblijkelijk geen weg mee, althans, na minder dan 15 zetten bood zijn stelling geen echt fantastische aanblik. Zijn koning raakte, ondanks de normale korte wijkplaats te hebben gevonden, toch in een spagaat om niet meteen al materiaal kwijt te raken. Uiteindelijk lukte het hem dan ook niet al zijn materiaal ongeschonden bij elkaar te houden. De zwartveldige loper van Ernst-Jan ging op strooptocht op Tim's damevleugel, maakte daar een pionnetje buit en noopte de toren daar een minder gelukkige wijkplaats te moeten zoeken. Ernst-Jan verloochende hierna zijn stijl niet, ruilde materiaal en ging, met dat pionnetje meer, het toreneindspel in. Dat werd geen probleem voor hem en hij mocht zijn eerste winstpartij als clubkampioen '10-'11 van De Pionier bij laten schrijven.

In deze groep gaf nog één speler deze ronde acte de présence. Jan van Baardwijk had een aantal ronden vogels van een minder pluimage tegenover zich gehad en bijna al die partijen weten te winnen. Daardoor was hij weer een beetje, in zijn geval, bij de mensen geraakt. Dat leverde hem deze avond een partij op tegen Bonne Faber, die niet zo gelukkig was geweest in zijn kampioensgroep en dus zat te snakken naar een overwinning. En eigenlijk werd hem dat redelijk makkelijk gemaakt deze ronde. Jan was namelijk te gretig bij het opspelen van een centrumpion, wat hem uiteindelijk een pion kostte. Hierna wist Bonne, die de half-open c-lijn had geconfisqueerd, een dubbele aanval met schaak op te zetten, die Jan, helaas voor hem, miste. Toen hem duidelijk was geworden wat hem overkwam (torenverlies) gaf hij meteen op.

Voor de tweede groep moest er ook een kampioen komen en daar zou best wel eens iemand uit te voorschijn kunnen komen, die Van Wieringen heet. Alex van Wieringen speelde namelijk tegen zijn vader Fred van Wieringen en slechts bij winst voor Alex zou de achternaam van de kampioen nog niet zeker zijn. Dan zou er namelijk een trio de kans op de titel hebben en zouden beslissingspartijnen de uitslag vast moeten stellen. Aan de partij kon je vanaf het begin zien, dat beiden uit hetzelfde nest afkomstig zijn, de stellingen leken namelijk veel op elkaar. Beiden een batterij, gericht op de koningsstelling van de tegenstander en beiden die koningsstelling verzwakt door het opspelen van één van de koningspionnen. Maar "plotseling" zag Fred een winnende zet en Alex kon opgeven. Hierdoor werd de eindstand in deze groep::

Nr.	Naam	r.1	r.2	r.3	Tot.
1	Alex van Wieringen	0	0	1	1
2	Tim van der Hart	1	1	0	2
3	Bonne Faber	0	0	0	0
4	Fred van Wieringen	1	1	1	3

Als andere partij werd hier nog gespeeld tussen Arie Bliek en Leo Stelloo. Arie opende opnieuw voorzichtig en Leo liet zich een beetje overdonderen. Daar wist hij zich niet meer van te herstellen, waardoor hij niet onverrichterzake naar huis hoefde terug te keren.

In de derde groep stond ook nog één partij open en ook hier moest deze partij beslissen over wie er kampioen zou worden. Ook hier zou een trio gelijk kunnen eindigen, dan echter zou Ger Croonenberg moeten winnen van Sheila de Jonge. Eigenlijk duurde het niet eens zo lang of dit scenario kon werkelijkheid worden want Sheila meende een prachtzet gevonden te hebben maar "schrok zich een hoedje" toen ze zag, dat ze hiermee een toren weggaf. Ze had de zet echter al gepeeld! Toch wist ze enige compensatie te vinden in de resterende stelling, terwijl Ger daar grote problemen mee leek te krijgen. Zelfs zo erg dat hij niet alleen de toren terug bleek te geven maar ook nog eens in een matnet bleek te lopen. De stand in deze groep werd nu:

Nr.	Naam	r.1	r.2	r.3	Tot.
1	Sheila de Jonge	1	1	1	3
2	Leo Stelloo	0	0	0	0
3	Ger Croonenberg	0	1	0	1
4	Mehdi Potters	0	1	1	2

Dik Roeffel speelde hier nog tegen Wim den Heijer en beiden kenden elkaars speltype zo goed, dat het, na een hele serie van dreigingen en pogingen tot winst uiteindelijk in remise eindigde.

Anders verging het Jannes van Halen tegen Frits Wilschut. Frits wist zich een mooie vrijpion te maken op de b-lijn, die zelfs tot b2 kon doorstomen. Daar wist Jannes hem in eerste instantie tegen te houden, de dreigingen op andere plekken werden echter dermate groot dat die verdediging niet helemaal waterdicht meer bleef en Frits dus uiteindelijk een dame extra ging krijgen met winst als gevolg.

Tenslotte speelden Sidney Noordijk en Trudy Angeneind hun zoveelste partij. De resultaten daarvan zijn net zo wisselend als het weer vaak wel eens wil zijn, vooral de laatste tijd. Ditmaal viel de balans naar de kant van Sidney, wat hij met een grote, blijde grijns wereldkundig maakte.