Ronde 21

Na een heftige week, met vooral de besognes om de jaarlijkse simultaanseance, afgesloten te hebben met een fraaie zege op RSB-gebied nu weer de "rustige" avond met interne competitie.

Daarin moest koploper Ernst-Jan Pluim Mentz proberen zich de aanval van Jan van Dam van het lijf te houden. Het werd een interessant gevecht, waarin Ernst-Jan zich ogenschijnlijk weinig gelegen liet liggen aan de veiligheid van zijn koning, dat wil zeggen, hij verschool zich niet achter een façade van pionnen maar bleef, als een echte veldheer, in het centrum om vanaf daar zijn leger aan te voeren. Dat leger kende in een loperpaar een moeilijk te nemen barricade voor Jan. Hij probeerde wel het een en ander te slechten, had daarmee echter (te) weinig succes. En het valt al snel te begrijpen, Ernst-Jan is weer verder uitgelopen in zijn pogingen om zijn kampioenschap te prolongeren.
Voor Fred van Wieringen werd het een kwestie om zijn eerste plek in schaduwgroep 2 te verstevigen. Daarvoor moest hij afrekenen met één van de opvallende Pioniers van dit seizoen, Jan van Baardwijk. Jan doet redelijke zaken in schaduwgroep 1 en dus een harde kluif voor Fred. De strijd ontwikkelde zich vrij positief voor hem en met een gedekte vrijpion op de d-lijn en een kreupel paard voor Jan leek de winst voor Fred slechts een kwestie van tijd. Maar Fred wist de goede zetten niet te vinden en ging, in razende tijdnood voor Jan, accoord met diens remiseaanbod. Uiteraard staan er bij dergelijke partijen een aantal stuurlui aan de wal en hun opmerkingen maakten Fred niet echt blij!
Tussen Tim van der Hart en Jan van Huizen ontstond een partij, waarvan de opening in heel weinig (groot)meesterrepertoires voor zal komen. Maar beiden leken zich er wel bij thuis te voelen, hoewel Tim rond zet 20 pionwinst miste en mede daardoor een aanval te verwerken kreeg op zijn koningsstelling. Hij loste z'n probleem redelijk goed op en leek voor een verrassing te kunnen gaan zorgen. Maar hij vond niet de beste zetten en Jan nam de zaken over met een sterke aanval. Die wist Tim redelijk af te slaan (met enige hulp van Jan) en er ontstond een toreneindspel met een pion meer voor Jan. De stelling was goed houdbaar, de klok speelde echter ook een woordje mee in het nadeel van Tim.
Bonne Faber en Jan Straatman maakten er een leuke partij van, waarin Jan in eerste instantie de betere papieren in handen leek te hebben. Maar na analyse achteraf was dat maar schijn hoewel hij de open c-lijn in handen had. Maar Bonne leek tevreden met remise en stuurde daar ook op af naar het scheen want hij sloot het centrum af en daarmee een mooie route voor zijn paard. Jan dwong dameruil af en Bonne liet dat vergezeld gaan met een remiseaanbod. Maar Jan dacht beter te staan en wilde nog wat doorspelen. In het hierna volgende toren + paard en pionnen tegen toren + loper en pionnen werden de nodige (?) fouten gemaakt en men sloot de zaak toch maar af met remise.
Sheila de Jonge moest proberen haar eerste plek in schaduwgroep 3 te verstevigen met het spelen van een goede partij tegen Alex van Wieringen. Daar slaagde ze een heel eind in, hoewel het haar wel twee pionnen kostte. Er werd vrij veel materiaal geruild, zodat tenslotte een toreneindspel overbleef. Daarin had Alex nog een pion meer en de remise leek dichterbij te komen. Maar Sheila behandelde het eindspel niet goed en leek te vergeten dat de koning in dit soort zaken een steeds belangrijker rol kan gaan vervullen. Het lukte haar om nog 2 pionnen kwijt te raken en in vliegende tijdnood gaf ze toen maar op.
Haar achtervolger voor het schaduwgroepkampioenschap, Mehdi Potters, zag daardoor zijn kans schoon om het stokje over te nemen. Daarvoor moest hij echter nog wel het nodige denkwerk verrichten tegen Frits Wilschut. Maar dat lukte hem wonderwel want Frits liep wat later rond met een bedroefde uitdrukking op zijn gezicht: weer geen punt weten te scoren.
Een punt scoren deed Wim Noordermeer wel tegen Frits van der Veeke. Frits bleek geen antwoord te kunnen vinden op de streken, die Wim hem leverde op het bord.
Dik Roeffel mocht ook weer eens een puntje scoren en dat was dankzij het te haastige spel van Ger Croonenberg. Ger denkt vaak een mooie zet gevonden te hebben en speelt die dan ook zonder hier eerst het nodige speurwerk aan vooraf te doen gaan. Dat wil dan wel eens verkeerd aflopen.
Tenslotte moest Sidney Noordijk proberen weer eens een punt te scoren en dat zou dan moeten gebeuren tegen Leo Stelloo. Maar Leo laat zich niet zo makkelijk de kaas van z'n brood eten en het lukte Sidney dan ook niet zijn totaalscore te verhogen. Maar hij blijft proberen!