Het is aan alles te merken dat het seizoen ten einde loopt. Vooral de opkomst wordt langzamerhand wat minder, zodat je kunt aannemen dat een deel van de leden een beetje schaakmoe aan het worden is. Maar dat is ook wel weer een bekend verschijnsel en komt elk jaar weer terug. Maar wat helaas ook een bekend verschijnsel is, is het oneven zijn ven de deelnemers. Dit gaf Sheila de Jonge de gelegenheid er een avond zonder schaken van te maken.
Voor sommige spelers wordt het steeds spannender of ze dit seizoen eens een prijs in de wacht mogen slepen. De beslissing hierover ligt, naast de spelers zelf, in vertrouwde handen van het bestuur. Voor groep 1 werden een tweetal partijen gespeeld met mogelijkheden voor de spelers om een titel in de wacht te slepen. Daar was als eerste de partij tussen Thomas Ammerlaan en Martijn van Dam, die in aanmerking komt voor de prijs in groep 2. Over deze partij geeft Thomas nu zijn mening: Nu de race om het kampioenschap weer
interessant is, besloot ik dat het ‘t perfecte moment was om een
van mijn favoriete openingen uit de kast te halen: 1.b4, ofwel de
Orang Oetan (ook bekend als de Sokolsky of Poolse opening). 1. …;e5 2.Lb2 volgde en in plaats van Lxb4 - de hoofdlijn - speelde Martijn d6, de tweede lijn. Ik had hier kort naar gekeken en speelde daarom
2.c4 en na b6 was ik al vrij snel uit het boek. Gelukkig zijn zetten als
e3, gevolgd door d4 altijd goed in dit soort stellingen en kreeg ik
een redelijk ruimte voordeel:
Ik lokte hier e4 uit, wat Martijn ook
speelde. Het is niet een heel goede zet, sinds de e-pion erg zwak
wordt na Pfd2. Martijn ging direct de aanval in met f5, h5, Pg4 en
Dh4, maar een echte dreiging zat er
niet in. Na d5 zag het er dan ook niet zo goed meer uit. Na 13. …;Pde5 14.Pd4 moest Martijn
Lc8 spelen, maar toch vond hij een mooi idee, wat ik een beetje miste
na 15. Tc1;Pf7, met als dreiging Pg5 en Pxh3+. Ik moest dus goed
oppassen en spendeerde dus 20 minuten voor mijn volgende zet 16. Da4.
Ik moest twee dingen doorrekenen, de eerste lijn was 16. …;Pg5,
waarna ik niet Pc6+ moet spelen, dat is een remise na ...;Ke8 - Pe5+;Kd8 - Pc6+, etc. Pe6+ wint echter wel, na Lxe6;dxe6, waarna zwart geen tijd
heeft voor Pxh3+ en Pxe6 verliest na een doorbraak met c5:
Zwart heeft geen tijd meer om Pg5 te
spelen, vanwege Dc6.
De tweede lijn, die ook op het bord
kwam, was 16.…;Ld7 17. Pe6+. Het paard kan natuurlijk niet genomen
worden, dit verliest na ...;dxe6 - Pfe5;Lxe5 - Pxe5;f4 - exf3;Pxf3 - Pxf3+;Lxf3,
waarna de toren op a8 valt. Verder keek ik nog naar Kc8, wat verliest
na - Da6+;Kb8 - c5;Ke8. Deze vond ik het lastigst, maar Da6;Pg5 - Db7;Pxh3+ - gxh3 wint, want je kunt niet Dxh3 spelen, vanwege Dxa8+;Kf7 - Pg5+,
waarna de dame op h3 valt. En na elke andere zet kan Kg2, waarna
je koning veilig staat. Ke7 werd gekozen, waar ik Pf4;Lxa4 - Pg6+;Ke8 - Pxh4 als idee had, waarna, als je het paard weghaalt je op f5 kunt slaan. Of, nog beter, na Pf6;Lxf6 - b5 en de loper van zwart zit vast:
Martijn speelde de beste zet en speelde
i.p.v. Lxa4 18.…;Pge5, waarna 19. Dc2;g6 20.c5 volgden. Een blunder
volgde met Tc8. Na 21. Pc4 werd namelijk de druk op e5 te groot,
i.c.m. c6. Martijn speelde Lg7, maar na 22. Pxe5;Pxe5 23.Lxe5 kan er
niet terug worden genomen, vanwege Pxg6+ en dus was Kf7 de keuze en
na Lxg7 had ik een extra paard. Een poging om mijn koningszijde nog
open te krijgen
volgde maar na het simpele Pxh5 was het al snel klaar: ...;
Dh4 - Pf6+;Kg7 - Pxg8;Kxg8 - Txf7;Kxf7 - Tf1+;Kg7 - Dd4+;Kg8 - Dxg4 volgden, waarna Martijn opgaf, sinds een dameruil
geforceerd werd en een eindspel met een loper extra natuurlijk
gewonnen is:
Albert Bijzitter krijgt langzamerhand zijn vroegere vorm weer terug lijkt het wel. Nu, na een aantal overwinningen tegen spelers uit de top-10, was het nu de beurt aan Jan van Dam om dat te ondervinden. Jan kwam op zijn koningsvleugel in een heel moeilijk parket, wat tenslotte uitmondde in mat of verlies van de dame. Gelukkig heeft Fred van Wieringen ook enkele partijen bekeken, waaronder de partij tussen vader Jan en zoon Tim van Huizen. Daar geeft hij het volgende commentaar op: Vanavond een partij tussen vader en zoon Van Huizen. Tim moest van zijn vader Jan winnen
om mee te blijven doen voor het kampioenschap. Met de zwarte stukken
wist Tim al snel een stuk te veroveren tegen een pion. Jan probeerde
met een pionnenmeerderheid in het centrum het Tim moeilijk te maken.
Maar Tim wist de pionnen te slaan. Een vrijpion, onder begeleiding
van een toren en een loper, liep makkelijk naar de overkant. Jan
probeerde aan de andere kant van het bord een opening te creëren
maar liep vast. De vrijpion was niet tegen te houden en Tim kreeg de
felicitaties van Jan. Dan de partij tussen
Dik van der Pluijm en Fred van Wieringen. Dik kwam sterk uit de
opening en kreeg een sterk paard op e5. Fred moest alle zeilen bij
zetten om niet overrompeld te worden. Naarmate de partij vorderde
wist Fred onder de druk uit te komen. Op de damevleugel kon hij, met
dame, paard en lopers Dik weer onder druk houden. Met niet meer veel tijd
op klok bood Dik remise aan, die Fred accepteerde. Hierna de partij tussen de viertallers Maurits Leentvaar en Julian Krabbendam. Daarbij kwam Julian op zeker moment heel moeilijk te staan want er werden twee stukken van hem op hetzelfde moment aangevallen: een paard aan de rand op a4 (met de zwarte dame) en een paard in het centrum met een pion. Dus kwam Julian op een paard achterstand maar hij probeerde toch nog iets van de partij te maken. Maar met die achterstand lukte dat niet meer en mocht Maurits het punt incasseren. Hierna zijn vader Peter Leentvaar, die voor het eerst achter het bord kennis maakte met Rik Verheij. Ze speelden samen een interessante partij, waarbij steeds meer materiaal werd afgeruild en ze beiden tenslotte een toren en een aantal pionnen overhielden. Toen werd het deus zaak hun koning ook bij het spel te betrekken en die monarchen kwamen tot stilstand op de derde en de vijfde rij op de voor koningen gebruikelijke afstand van elkaar. Die oppositie werd gehandhaafd terwijl enkele pionnen werden afgeruild. Aan deze situatie wisten ze geen einde te breien, zodat er tenslotte een remise als resultaat kon worden genoteerd. Jan van Baardwijk kreeg te maken met Leo Stelloo en deed dat naar behoren. Maar ook Leo deed zijn best, wat tenslotte uitmondde in een situatie, waarbij Jan er het beste voor leek te staan, met Leo aan zet. Die zat een poosje diep na te denken en stelde toen remise voor, zonder echter een zet te doen. Dat diepe nadenken had blijkbaar tot gevolg dat hij was vergeten of hij een zet had gedaan en nu, bij dat eigenlijk onterechte remisevoorstel drukte hij meteen ook zijn klok in. Door omstanders werden ze op dit feit opmerkzaam gemaakt en dus werd de vroegere situatie weer hersteld en deed Leo alsnog een zet. "Blijft het aanbod bestaan?" vroeg Jan en bij het bevestigen accepteerde hij het aanbod, hoewel hij nog wel het een en ander had kunnen proberen. Tussen Hans Maagdenberg en Michael Smalheer verliep het totaal anders. Hans had, in de loop van de partij, enkele pionnen weten te veroveren en leek dat ook met het punt te gaan doen. Michael maakte de fout om een gedekte pion op te spelen zodat hij niet meer gedekt bleef. Maar er kwam nog wel een toren aan de rand bijstand bieden. Die toren wist met enkele schaakjes de witte koning terug te dringen naar de onderste rij, waar hij de mogelijkheid kreeg de nog aanwezige toren van Hans af te ruilen. Dat vond Michael echter geen goed idee, waarna de pionnen van Hans bezig gingen aan hun opmars naar de andere kant. Dat resulteerde dan tenslotte in een dame voor Hans en met dame en toren lukte het hem tenslotte om Michael mat te zetten. Frits van der Veeke en Bonne Faber werden ook tegen elkaar ingedeeld. In een vroeger stadium van de competitie hadden ze al een tegen elkaar gespeeld en was het remise geworden. Dat zal Frits er toe hebben gebracht toen hij de indeling zag meteen remise voor te stellen zonder een zet gespeeld te hebben. Ze begonnen desondanks toch maar met de partij, die een iets minder gebruikelijk begin kende. Op zeker moment maakte Frits de fout
om in bijgaande stelling zijn koningspaard naar h4 te spelen, waarvan Bonne gebruik had kunnen maken met het slaan van centrumpion e4, waarna het Frits dat paard zou hebben gekost. Maar Bonne zag dit niet en speelde Te8, in de verwachting van Pf5 met dan de mogelijkheid tot Lf8. Zo gebeurde het ook in de partij. Maar een grotere fout beging Frits in de volgende stelling:
Hier speelde hij Pe2? en Bonne zag het nu wel en speelde Pc5;Dd1 - Pxe4 (Pe6 was ook een optie geweest);Le3 en na Ld7 werd een tweede pion gewonnen. Er werden paarden. dames en torens geruild, waarna even later de volgende stelling op het bord kwam:
Het was de bedoeling om de b-pion aan te vallen maar Bonne wilde Pd3 voorkomen dus werd eerst Lb5 gespeeld. Na Te3 (de witte koning was inmiddels naar h2 gespeeld) had Bonne de keus tussen slaan met de toren op b4 of op f2. Met een soort van gemakzucht werd op b4 geslagen (...;Txb2 - Txe5;Tf1 - Txb5;axb5 - Pe2;Tb1 zou een goede mogelijkheid zijn geweest maar had meer rekenwerk gekost) en na Pd3;Lxd3 - Txd3 kwamen de beide zwarte centrumpionnen naar voren, ging de witte toren naar de c-lijn en maakte Frits zijn laatste fout van de partij door in een vlaag van hebzucht de toren naar c7 te spelen. Na Ld6+ gaf hij meteen op. De laatste partij uit het rijtje is die tussen Dennis de Graaf en Ellen Akershoek. Hierbij vond een hoogst zelden tijdens een schaakavond gedane gebeurtenis plaats. Op zeker moment werd de rust van de avond verstoord door een opklaterend applaus! Want wat was er aan de hand? Dennis had blijkbaar een domme zet gedaan, zag dat en gaf meteen de partij op. Ellen reageerde daarop met een verbaasd "waarom geef je op?" want zij had de fout niet gezien. Na het hierbij ontstane rumoer met gepraat en gelach werd het duidelijk dat Ellen haar tweede partij van haar tot nu toe gespeelde 24 partijen had gewonnen. En dat vond men een applausje waard! Jammer voor Dennis overigens, hoewel hij sportief genoeg is om dit op waarde te schatten. Misschien applaudisseerde hij zelf ook wel mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten