Het nieuwe jaar begon traditioneel met nieuwjaarswensen. Na dit vreugdevolle gebeuren moest de focus al weer snel verlegd worden naar het gebruikelijke patroon: de indeling voor de competitie. Er was nu niets anders, geen RSB, geen snelschaken en ook geen bekerpartijen (één of beide spelers niet aanwezig).
Bovenin de indelingslijst was het al Van Dam wat de klok sloeg en daar moest Thijs van Dam zijn eerste positie verdedigen tegen Jan van Huizen. Dat deed hij op zijn gekende, rustige, manier, waarbij Jan toch ietsje beter uit de startblokken leek te komen. Maar, ook bij ons edele schaakspel, schijn bedriegt vaak, hoewel Jan toch wel de nodige problemen voor Thijs wist op te werpen. Maar die verblikte of verbloosde nauwelijks en loste al die problemen, zo goed en zo kwaad hij daar toe in staat was, op. Dus ging het er op lijken, dat de partij in remise zou kunnen eindigen. Maar dan moet je wel iemand hebben, die dat aanbiedt! En dat lijkt in geen van beider woordenboek te staan. De beslissing kwam tenslotte te vallen langs de koningsvleugel, waar Thijs een vrijpion wist te creëren. Jan mocht toen zoveel pionnen op gaan peuzelen als hij wilde, als die vrijpion zijn einddoel maar zou bereiken. Maar zover kwam het niet eens, toen Jan zag wat er zou gebeuren gaf hij de partij op.
Naast hen zaten Jan van Dam en Martijn van Dam en er werden regelmatig wederzijdse blikken op beide borden geworpen, men was zeer benieuwd hoe het er bij de anderen toe zou gaan. Op dit bord was het in ieder geval een kwestie van verdedigen, vooral voor Martijn. Maar dat deed hij naar behoren, zodat er ook hier een moment kwam, waarbij remise een aannemelijk resultaat lijkt. Hier was er wel iemand, die het aanbood en dat was Martijn. Maar dan moet je ook iemand hebben, die zo'n aanbod aanneemt en dat is Jan niet of nauwelijks (of het moet een stelling van twee kale koningen betreffen!?). Dus werd er doorgespeeld en helaas maakte Martijn een foutje en kon hij even later opgeven.
Binnen de Pionierfamilie bestaan er enkele familiebanden en kan het dus gebeuren, dat spelers met een dergelijk verband tegen elkaar worden ingedeeld. Dat gebeurde nu tussen Alex en Fred van Wieringen. Deze familiebanden staan niet bekend om hun salonremise-potentie en zodoende wist Alex zijn vader flink onder druk te zetten. Maar uiteindelijk bleek dit alles een storm in een glas water te zijn en werd er toch tot remise besloten. Maar na de partij wilde Fred zijn zoon nog even onder druk zetten met de opmerking "als je toen en toen f4 had gespeeld had ik opgegeven"!
Na al bovenstaand geweld zou er nu sprake mogen zijn van een rustige partij, maar dat werd het ook niet tussen Jan van Baardwijk en Michiel Landman, vooral niet als je zag, hoe Michiel zich voor zijn eerste partij van het nieuwe jaar had opgeladen. Maar dat vond Jan allemaal prima en hij speelde, met veel denktijd, zijn partij. Toch wist Michiel het betere van het spel te krijgen en dat betere wist hij ook mooi uit te bouwen tot het moment, waarop ook Jan dit inzag. En dan is opgave niet al te ver meer verwijderd, wat dan dan ook deed.
De nestor van de club qua leeftijd, Frits Wilschut, kwam te spelen tegen de nestor van de club qua lidmaatschapsperiode, Wim Noordermeer en Frits werd toch een beetje in het hoekje gedreven, waarin hij zich liever niet wilde bevinden. Toch probeerde hij nog enkele zaken, om het tij te keren, echter, daar slaagde hij niet in deze keer en Wim kwam als winnaar uit dit gebeuren naar voren.
Je zou zomaar een winnaar verwachten tussen Casper Verbeek en Bonne Faber, maar het is al een aantal jaren bekend: resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst, zo ook in deze partij. Wil daar een winnaar uit tevoorschijn komen, dan moet ofwel de ene speler (grotere) fouten maken ofwel de andere speler een stuk beter zijn zetten doen. Dat was hier zeker niet het geval, Casper leek wel een egel, die zich steeds oprolde en Bonne wist geen methode te vinden om de stekels te ontwijken. Zodoende bood Casper op een gegeven moment remise en Bonne accepteerde aangezien zijn overgebleven stelling voor hem geen winstideeën meer opleverde. Toch had Casper misschien door moeten spelen, de overgebleven stelling leek in zijn voordeel.
Ronald van Velzen wist Leo Stelloo een heel moeilijke avond te bezorgen! Uiteraard ging Leo zo nu en dan flink in de aanval, Ronald wist dat echter steeds goed op te vangen en kwam zodoende steeds beter te staan. Maar Leo is niet de persoon die dan de handdoek in de ring gooit, hij probeert dan toch een hem bevredigende oplossing te vinden, wat misschien ook wel mede een reden is voor zijn vele partijen van verlies op tijd. Tenslotte verloor hij ook nu, zelfs nog voordat zijn vlag was gevallen!?
Last but not least de partij tussen Kees Breen en Lisanne van Huizen. Beiden leken redelijk aan elkaar gewaagd maar toch wist Kees het gaatje te vinden om het Lisanne veel te moeilijk te maken.En inderdaad, ze wist geen oplossing voor haar problemen in deze partij te vinden, zodat Kees, moe maar voldaan, zijn auto thuis kon gaan brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten