Deze ronde zou je, met een beetje fantasie, een familieronde mogen noemen. Want er zaten twee vaders en twee zonen tegenover elkaar! Zou dan op vrijdagochtend, misschien bij het ontbijt, de sfeer nog steeds des Pioniers zijn geweest? Maar ook speelden leden zonder enige familieband tegen elkaar. Zouden zij ook zonder onlustgevoelens, wat de donderdagavond betreft, aan hun ontbijt hebben gezeten?
Redelijk aan het begin van deze competitie al een partij met enige importantie. De actuele nummers één en twee werden tegen elkaar ingedeeld. Voor Rik Verheij was dat vooral een kwestie van genoeg "schaakzitvlees" aankweken, voor Martijn van Dam meer het terdege testen van zijn werkelijke schaakcapaciteiten. En een test werd de partij, voor beiden! Martijn leek dan vooral te moeten gaan verdedigen, zijn materiaal stond enigszins bij elkaar gepropt rond zijn koning en het leek niet al te veel kansen te bieden op een positief resultaat voor hem. Dat vond hij op zeker moment dan ook een reden om remise aan te bieden. Maar Rik had een beetje het idee van "de dood of de gladiolen" en weigerde daarom het aanbod. Hij pende de enig overgebleven toren van Martijn met z'n dame en viel daarna Martijn's dame en die gepende toren aan met zijn eigen toren. Hierdoor werd Martijn's mooie verdediging wat uit elkaar geranseld. Het ging met die stelling een beetje van kwaad naar erger, Martijn wilde echter zijn huid zo duur mogelijk verkopen. Uiteindelijk speelde hij in verloren positie nog wat te lang door, toch ontging het punt Rik niet meer.
Dan de eerste van de twee zoon-vader ontmoetingen, die tussen Alex en Fred van Wieringen. Vaak kennen deze partijen een pittig verloop, nu leken beiden hun scherpe patronen ingeruild te hebben voor losse flodders. Althans, op het moment waarop bij sommige partijen de vlam nog in de pan moet slaan waren de Van Wieringen's al remise overeen gekomen.
Ditzelfde verhaal zou je een beetje kunnen dupliceren voor Bonne Faber tegen Peter Derrez (alleen moet je dan wel dat "vader-zoon" weglaten!). Dit werd al de tweede ontmoeting tussen hen beiden in dezelfde week. Maandagavond in Ouddorp speelden ze ook tegen elkaar en daar blunderde Peter, wat hem een toren zou hebben gekost. Nu leken die rollen enigszins omgekeerd te zijn, nu speelde Bonne wat minder oplettend, wat hem een mooie centrumpion kostte. Maar Peter wist niet het juiste plan te vinden en accepteerde wat later met graagte het remiseaanbod van Bonne.
Dan wel weer een vader-zoon ontmoeting, Jan van Dam kreeg hierbij zoon Thijs tegenover zich. Waarschijnlijk speelden ze thuis wel eens een partij tegen elkaar, daar zal het er dan toch wat meer vredelievend aan toe gaan dan nu in hun eerste onderlinge Pionierpartij. Gezien de leeftijd van Thijs krijgen zijn partijen een andere bedenktijd wegens zijn de volgende ochtend weer naar school te moeten (dat zou nu niets uitgemaakt hebben, hij ging toch met z'n vader naar huis). Jan leek wat meer problemen te hebben met dit rapidtempo, zijn klok was al even de seconden aan het aftellen toen er een veelbelovende positie voor Thijs leek te zijn ontstaan. Jan echter beet zich in de partij vast (hij wilde hoogstwaarschijnlijk niet van z'n zoon verliezen) en Thijs raakte die veelbelovende positie kwijt. Sterker nog, hij moest even later zijn vader de hand schudden wegens diens winst.
De avond bracht tenslotte geluk voor Michiel Landman tegen Jan van Baardwijk. Maar daar leek het eerst eigenlijk niet op, ze leken goed aan elkaar gewaagd. Alleen had Jan wat problemen met een penning, die hem z'n dame zou kunnen kosten. Dat gevoel had zich blijkbaar goed in zijn gedachten vastgezet want toen Michiel het gepende paard sloeg had Jan gewoon terug moeten slaan en er was nog weinig aan de hand geweest. Maar Jan sloeg niet terug en meende een gevaarlijke aanval op te kunnen zetten. Maar dat wist Michiel goed op te vangen en met een stuk meer werd het niet echt meer moeilijk voor hem.
Jan van Huizen lijkt "het" een beetje kwijt te zijn. Nu kwam Wim van Schie tegenover hem te zitten, misschien echter speelde voor Jan het deels verzorgen van de catering (zijn vrouw Reina was verhinderd) ook een rol. Hij moest toestaan dat Wim de middelste van de beschermende pionnen voor Jan's koning wegsloeg met een paard, dat alleen met de dame teruggenomen kon worden. Maar dan zou er een toren op diezelfde lijn verschijnen en Jan had zijn dame nog te lief om dat te laten gebeuren. Maar nu kwam zijn koning toch moeilijk te staan en Wim wist, met sterk spel, dat voordeel uit te buiten. Overigens, een typisch kenmerk van deze partij was, dat beide koningen het hele veld over werden gejaagd, die van Wim vond een mooi plekje, beschermd door pionnen van Jan, terwijl Jan's koning dat niet kon vinden en mat zou lopen midden op het bord. Met nog maar enkele minuten op de klok accepteerde Jan zijn lot en gaf de partij op.
Beiden speelden hun eerste partij van het nieuwe seizoen en Wim Noordermeer zal niet echt blij zijn geweest dat die eerste partij tegen Hans van Calmthout moest zijn. Maar desondanks wist hij het nog lang vol te houden, hoewel Hans wel steeds prettiger kwam te staan. Tenslotte leverde hem dat ook nog eens een eerste punt op.
Een partij, die hen precies paste speelden Leo Stelloo en Frits van der Veeke. Daarin kwam het bekende verschijnsel "tijdnood" weer tevoorschijn bij Leo. Toch wist hij een heel gevaarlijke aanval op te zetten en moest Frits alle zeilen bijzetten om die aanval af te slaan. Misschien had Leo het beter kunnen doen, op zeker moment leek voor hem de winst heel dichtbij. Frits wist echter te ontkomen en kreeg zelf kansen met een vrije a-pion. Dat speelde hij niet helemaal goed uit en Leo wist die pion onschadelijk te maken. Geen van beiden wist nu nog een winnend vervolg te vinden en remise werd hun deel, waar Frits tenslotte toch het meeste garen bij leek te spinnen.
Kees Berkhout moest voor de zoveelste keer weer eens optornen tegen Frits Wilschut en leek dat naar behoren te doen. Toch bleek hij uiteindelijk een pion achter geraakt te zijn en het nu volgende pionneneindspel wist Frits genadeloos naar winst te spelen.
De laatste partij (ook hier geldt "last but not least") is die tussen Sheila de Jonge en Ronald van Velzen. Daarin wist Sheila materiaal voor te komen maar Ronald had een gevaarlijke aanval op haar dame op touw gezet. Met het nodige kunst- en vliegwerk, wat Sheila toch enigszins kenmerkt, wist ze een dwingende aanval op te zetten en daar had Ronald uiteindelijk geen weerwoord op. Na een mooie partij moest hij dus het verlieslot accepteren, hoewel er van hem nog wel leuke partijen lijken te komen.
De nieuwe tussenstand.
Dan de eerste van de twee zoon-vader ontmoetingen, die tussen Alex en Fred van Wieringen. Vaak kennen deze partijen een pittig verloop, nu leken beiden hun scherpe patronen ingeruild te hebben voor losse flodders. Althans, op het moment waarop bij sommige partijen de vlam nog in de pan moet slaan waren de Van Wieringen's al remise overeen gekomen.
Ditzelfde verhaal zou je een beetje kunnen dupliceren voor Bonne Faber tegen Peter Derrez (alleen moet je dan wel dat "vader-zoon" weglaten!). Dit werd al de tweede ontmoeting tussen hen beiden in dezelfde week. Maandagavond in Ouddorp speelden ze ook tegen elkaar en daar blunderde Peter, wat hem een toren zou hebben gekost. Nu leken die rollen enigszins omgekeerd te zijn, nu speelde Bonne wat minder oplettend, wat hem een mooie centrumpion kostte. Maar Peter wist niet het juiste plan te vinden en accepteerde wat later met graagte het remiseaanbod van Bonne.
Dan wel weer een vader-zoon ontmoeting, Jan van Dam kreeg hierbij zoon Thijs tegenover zich. Waarschijnlijk speelden ze thuis wel eens een partij tegen elkaar, daar zal het er dan toch wat meer vredelievend aan toe gaan dan nu in hun eerste onderlinge Pionierpartij. Gezien de leeftijd van Thijs krijgen zijn partijen een andere bedenktijd wegens zijn de volgende ochtend weer naar school te moeten (dat zou nu niets uitgemaakt hebben, hij ging toch met z'n vader naar huis). Jan leek wat meer problemen te hebben met dit rapidtempo, zijn klok was al even de seconden aan het aftellen toen er een veelbelovende positie voor Thijs leek te zijn ontstaan. Jan echter beet zich in de partij vast (hij wilde hoogstwaarschijnlijk niet van z'n zoon verliezen) en Thijs raakte die veelbelovende positie kwijt. Sterker nog, hij moest even later zijn vader de hand schudden wegens diens winst.
De avond bracht tenslotte geluk voor Michiel Landman tegen Jan van Baardwijk. Maar daar leek het eerst eigenlijk niet op, ze leken goed aan elkaar gewaagd. Alleen had Jan wat problemen met een penning, die hem z'n dame zou kunnen kosten. Dat gevoel had zich blijkbaar goed in zijn gedachten vastgezet want toen Michiel het gepende paard sloeg had Jan gewoon terug moeten slaan en er was nog weinig aan de hand geweest. Maar Jan sloeg niet terug en meende een gevaarlijke aanval op te kunnen zetten. Maar dat wist Michiel goed op te vangen en met een stuk meer werd het niet echt meer moeilijk voor hem.
Jan van Huizen lijkt "het" een beetje kwijt te zijn. Nu kwam Wim van Schie tegenover hem te zitten, misschien echter speelde voor Jan het deels verzorgen van de catering (zijn vrouw Reina was verhinderd) ook een rol. Hij moest toestaan dat Wim de middelste van de beschermende pionnen voor Jan's koning wegsloeg met een paard, dat alleen met de dame teruggenomen kon worden. Maar dan zou er een toren op diezelfde lijn verschijnen en Jan had zijn dame nog te lief om dat te laten gebeuren. Maar nu kwam zijn koning toch moeilijk te staan en Wim wist, met sterk spel, dat voordeel uit te buiten. Overigens, een typisch kenmerk van deze partij was, dat beide koningen het hele veld over werden gejaagd, die van Wim vond een mooi plekje, beschermd door pionnen van Jan, terwijl Jan's koning dat niet kon vinden en mat zou lopen midden op het bord. Met nog maar enkele minuten op de klok accepteerde Jan zijn lot en gaf de partij op.
Beiden speelden hun eerste partij van het nieuwe seizoen en Wim Noordermeer zal niet echt blij zijn geweest dat die eerste partij tegen Hans van Calmthout moest zijn. Maar desondanks wist hij het nog lang vol te houden, hoewel Hans wel steeds prettiger kwam te staan. Tenslotte leverde hem dat ook nog eens een eerste punt op.
Een partij, die hen precies paste speelden Leo Stelloo en Frits van der Veeke. Daarin kwam het bekende verschijnsel "tijdnood" weer tevoorschijn bij Leo. Toch wist hij een heel gevaarlijke aanval op te zetten en moest Frits alle zeilen bijzetten om die aanval af te slaan. Misschien had Leo het beter kunnen doen, op zeker moment leek voor hem de winst heel dichtbij. Frits wist echter te ontkomen en kreeg zelf kansen met een vrije a-pion. Dat speelde hij niet helemaal goed uit en Leo wist die pion onschadelijk te maken. Geen van beiden wist nu nog een winnend vervolg te vinden en remise werd hun deel, waar Frits tenslotte toch het meeste garen bij leek te spinnen.
Kees Berkhout moest voor de zoveelste keer weer eens optornen tegen Frits Wilschut en leek dat naar behoren te doen. Toch bleek hij uiteindelijk een pion achter geraakt te zijn en het nu volgende pionneneindspel wist Frits genadeloos naar winst te spelen.
De laatste partij (ook hier geldt "last but not least") is die tussen Sheila de Jonge en Ronald van Velzen. Daarin wist Sheila materiaal voor te komen maar Ronald had een gevaarlijke aanval op haar dame op touw gezet. Met het nodige kunst- en vliegwerk, wat Sheila toch enigszins kenmerkt, wist ze een dwingende aanval op te zetten en daar had Ronald uiteindelijk geen weerwoord op. Na een mooie partij moest hij dus het verlieslot accepteren, hoewel er van hem nog wel leuke partijen lijken te komen.
De nieuwe tussenstand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten