Ronde 37

Wegens problemen bij spelers was het nog een heel gepuzzel geweest om de finale van de bekercompetitie redelijk op tijd gespeeld te krijgen. Uiteindelijk lukte dat toch. Ook werden nog weer enkele interne partijen gespeeld met hier en daar een verrassend verloop, hoewel de uitslagen dat niet echt waren.

Het was aan Ad van der Ree en Jan van Dam gelukt om de finale van de bekercompetitie te bereiken. Wie van hen beiden zou dan nu de titel van Ernst-Jan Pluim Mentz (die nu een moeilijke tijd doormaakt op familiegebied, wat overigens niets met zijn uitschakeling eerder dit seizoen te maken heeft gehad) over weten te nemen? Ad mocht, gezien de stand in de interne competitie, eerst met wit beginnen en daarbij had het vernieuwde reglement qua bedenktijden eigenlijk geen invloed. Het scheelde slechts ongeveer vier minuten, die Jan meer had, een verschil, dat - behalve bij snelschaken - niet echt veel uitmaakt. Dat bleek ook wel bij hun beide partijen. In de eerste partij werd het echt een beetje elkaar aftasten qua ideeën en daarin werd er weinig verschil uitgemaakt. Beiden lieten niet toe dat de ander z'n idee uit kon voeren zodat een remise redelijk voor de hand lag. Dat werd het dan ook, dus zou de tweede partij de beslissing moeten kunnen brengen. Daarin probeerde vooral Jan dingen te forceren, Ad bleef echter kalm onder de aanvalsdrift van zijn tegenstander. Zou het dan weer remise worden en zou dan het snelschaken de beslissing moeten brengen? Nee, zo ver kwam het niet want Ad wist, heel langzaam maar heel zeker, de overhand te krijgen en Jan wist daar niet de juiste oplossing tegen te vinden dus Ad mag zich, voor één seizoen, bekerkampioen van De Pionier noemen. Overigens, als je dan de annalen van de club nazoekt, dan lijkt dit zijn eerste prijs sinds zijn lidmaatschap te zijn! Hier is een felicitatie dan zeker op zijn plaats!

Voor de interne competitie mocht Jan van Huizen zijn krachten meten met Sheila de Jonge. Dat leek, op voorhand, een makkie voor Jan te gaan worden maar niets bleek minder waar! Alhoewel Jan twee pionnen wist te veroveren wist Sheila er een leuke partij van te maken. Ze wist zelfs bijna een kwaliteit buit te maken, hoewel dat net niet lukte omdat Jan een soort van kamikazeactie uitvoerde door met één van de beide torens (die door een paard werden aangevallen) een loper te slaan.Het leek er nu op, dat Sheila die toren had moeten slaan, ze koos er echter voor de andere toren met haar paard te slaan. Nu ging die voorsprong qua pionnen een steeds grotere rol spelen en zag Sheila op zeker moment geen heil meer in verder doorspelen en gaf op.

Ook een bijzonder interessante partij speelden Reinier van der Wende en Bonne Faber. Daarin liet Bonne een opmars van de e-pion naar e5 toe en speelde daarna het aangevallen paard terug naar e8, wat een wat mindere beslissing leek te zijn. Maar Reinier wist daar te weinig van te profiteren en zo kwam er een partij op het bord met - beiderzijds - enkele minder sterke zetten. Reinier kwam sterk met dame en paard opdringen op Bonne's koningsvleugel, wat deze - met een pionwinst tussendoor - middels het aanbieden van dameruil wist te verhinderen. Reinier voelde weinig voor ruil en dacht zijn probleem met het opspelen van zijn koningspionnen op te kunnen lossen. Bonne wist nog een pion te winnen en leek goede kansen op winst te krijgen. Maar Reinier kwam met zijn dame opzetten, gesteund door een loper. Nu echter, in het heetst van de strijd, overzag Bonne een simpel mat in één. waar remise de juiste uitslag zou zijn geweest wegens herhaling van zetten. Als Reinier dat uit de weg had willen gaan zou verlies zijn deel zijn geweest.

Krachtsverschil bestaat er in principe tussen Jan van Baardwijk en Frits Wilschut. Maar in hun partij van deze avond kwam dat nauwelijks naar voren. Frits verdedigde zich namelijk naar beste kunnen tegen de aanvallen van Jan. Maar op een gegeven moment gaat dat allemaal wel meewegen in de besluitvorming van een speler en wil er wel eens een foutje tussendoor sluipen. Dat gebeurde in deze partij dan ook waardoor Jan zich de winnaar mocht noemen.
In de partij tussen Wim Noordermeer en Leo Stelloo kwam er al vrij snel een typische stelling op het bord. Doordat Wim op f7 had geslagen "moest" Leo zijn koning in het centrum houden waar deze met aanvallen werd bestookt. Toch wist Leo het hoofd boven water te houden. Maar helaas, op zeker moment speelde hij een paard naar een gevaarlijk veld en Wim maakte daar dankbaar gebruik van. Dat kostte Leo dit paard en wat later ook de partij.
Tenslotte de partij tussen Frits van der Veeke en Kees Berkhout. Daarin wist Frits het betere van het spel te krijgen en daarbij ook een pionnetje buit te maken. Maar hij wist dit voordeeltje niet tot het einde vast te houden zodat er uiteindelijk een stelling overbleef met beiden drie pionnen naast de koning. Met een slimmigheidje wist Frits daarbij de winnende positie te krijgen, alleen zag hij niet hoe dat ook daadwerkelijk te winnen. En zo verdwenen de pionnen in het doosje en hielden beiden nog een koning over. Remise dus.

De nieuwe tussenstand.