Opnieuw liet een aantal "vaste waarden" het afweten om de clubavond te bezoeken. Helaas werd er daarnaast ook (weer) voor gezorgd dat het aantal, dat wel aanwezig was, oneven was. Daar werd dan Ernst-Jan Pluim Mentz de dupe van, hoewel hij dat zelf misschien vervelender vond dan de andere aanwezigen.
Dan de eerste partij en die werd gespeeld tussen Jan van Huizen en Jan van Baardwijk. Beiden hielden elkaar geruime tijd redelijk tot goed in evenwicht, zodat dit op een gegeven moment een mooie positie opleverde, van waaruit leuke dingen waren te proberen. Het had er daarbij wel alle schijn van, dat Jan van Huizen meer bereid was tot dat proberen dan zijn tegenstander. Maar toch probeerde Jan van Baardwijk af te wijken van zijn op het eerste gezicht herhalingen van zetten, waar het misschien toch veiliger zou zijn geweest dit wèl te blijven doen. Hij kreeg namelijk te maken met flinke druk op zijn d-lijn, wat nog versterkt werd door een op c4 belandende pion. Nu bleek dat Jan van Baardwijk mentaal niet helemaal opgewassen was tegen deze druk, hij speelde een voor de dekking van het onder druk staande veld d3 hard nodige toren naar e3, wat hem meteen die toren en de partij kostte.
Een partij, waar weinig van gezien werd, was die tussen Martijn van Dam en Sheila de Jonge. Maar, afgaand op wat er in een vroeg stadium aan gelach vandaan kwam, het leek wel een geamuseerd gebeuren te zijn. Maar het lachen verging in elk geval Sheila een beetje want wat later verloor ze.
Michiel Landman en Fred van Wieringen maakten er een leuk spektakel van. Fred wierp daarbij al zijn mogelijkheden in de strijd maar moest lang toezien dat Michiel hem goed onder de duim hield. Hij leek op zeker moment goede kansen te kunnen krijgen maar had dan wel af te rekenen met de aanval van Michiel via de b-lijn. Daarom verdedigde hij in eerste instantie zijn hachje, kwam wat later toch opzetten met toren en dame via de tweede rij. Even later werden de dames geruild en wist Michiel toch via b2 een toren in het spel te krijgen. Maar dat bleek toen mosterd na de maaltijd want Fred had zijn aanval - en dus de winst - al voor elkaar.
Toch wel regelmatig een moeilijke ontmoeting, die tussen Wim van Schie en Wim Noordermeer. Maar ditmaal liet Wim Noordermeer eigenlijk al in een vroeg stadium een steekje vallen en dat steekje bleek hem, later in de partij, het punt te kosten.
Deze avond merkte Bonne Faber dat je niet al te makkelijk een punt kunt scoren tegen de spelers aan de onderkant van de ranglijst want Kees Berkhout bleek veel meer tegenstand te bieden dan verwacht. Aan het begin van de partij kwam Bonne eigenlijk wel overwegend te staan, verloor echter wat later het overzicht, dat Kees zonder morren overnam. Kees kwam zelfs beter te staan en een verrassing leek in de lucht te hangen, vooral toen Kees zijn vrije d-pion tot zelfs de derde rij wist op te schuiven. Materieel gezien was het in evenwicht, toen Bonne echter de gelegenheid kreeg de nog aanwezige torens te ruilen en dat naliet leek er minstens een remise voor Kees aanwezig. Toen echter bleek dat eerder genoemde overzicht bij hem verdwenen en liet hij zich relatief moeiteloos naar de slachtbank voeren, hoewel Bonne slechts een pionnetje meer had. Maar dat pionnetje stond wel op h6 en het enige zwarte materiaal was de koning op h1. Een zucht van verlichting voor Bonne derhalve!
Ronald van Velzen maakte er een spektakelstuk van tegen Casper Verbeek. Of hielp Casper daar net zo hard aan mee? Hoe dan ook, uiteindelijk wist Ronald de partij te winnen.
Dan zagen we ook weer eens een partij uit het kampioenschap der Fritsen. Frits van der Veeke nu dus tegen Frits Wilschut. Ook bij - en voor - hen was het nodige te genieten, hoewel dat genot voor Frits Wilschut aan het slot van de partij iets minder groot was dan bij zijn tegenstander!
Dan de nieuwe tussenstand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten