Ronde 37

Ook in de interne competitie kunnen de laatste loodjes behoorlijk zwaar wegen. Ernst-Jan Pluim Mentz is dan wel opnieuw clubkampioen geworden maar wie gaan dat worden in de andere groepen? Dat is nog een heel spannende aangelegenheid en het kan relatief op kleinigheden worden beslist.

Ernst-Jan is dan wel al enige tijd eigenlijk kampioen, bepaalt dat echter ook zijn inzet in z'n partijen? Deze avond kreeg hij Bonne Faber als tegenstander en het is al vanaf zijn jeugdperiode bij de club geleden dat Ernst-Jan die partijen niet wist te winnen, dus ....... Het werd een doodgewone opening en het was Ernst-Jan die de eerste minder nauwkeurige zet speelde door op zet 12 zijn a-pion op te spelen.Hierdoor kreeg Bonne de gelegenheid de knuppel in het hoenderhok te gooien. Maar hij gooide niet scherp genoeg, hij overzag namelijk de opgespeelde e-pion met schaak terug te kunnen nemen na slaan met een paard en sloeg daarom met de dame, wat dameruil betekende. Na een redelijk intensieve afruilserie kwam Bonne met een paard op g4 opzetten, een zet, die Ernst-Jan volgens eigen zeggen had onderschat. Mede hierdoor werd er nog meer materiaal afgeruild, zodat er al binnen 30 zetten een toren plus paard-eindspel overbleef. Ook hierin was Ernst-Jan wat minder nauwkeurig geweest door ruil van de laatste twee lopers aan te bieden, in de veronderstelling dat hij hierdoor een nauwelijks meer te stoppen pion zou overhouden. Maar met een paardcombinatie wist Bonne die pion onschadelijk te maken, waarna de clubkampioen met zijn c-pion het mooie weer dacht te gaan maken. Die pion stoomde op tot c6, waarna hij tot stoppen werd gedwongen wegens anders verloren te gaan. In deze fase had Bonne, door met z'n toren schaak te geven op de vierde rij een behoorlijke winstkans kunnen krijgen. Hij was echter te veel bezig met die c-pion, hoewel die ook wel werd veroverd na enkele schermutselingen. Hierna bood Bonne remise, niet echt verwachtend dat dit aanbod aangenomen zou worden, hoewel het technisch gezien wel remise was. Maar Ernst-Jan dacht niet eens zo lang na voor hij het aanbod aannam. Een remise derhalve tussen de clubkampioen en de remisekampioen van de club!

Een gevecht om plek 2 werd uitgevochten tussen Jan van Dam en Jan van Huizen. Ze maakten er een interessante maar uiterst moeilijke pot van. Op een gegeven moment werd het voor Jan van Dam zelfs zo moeilijk dat hij geen andere keus zag dan zijn dame te geven voor een toren en een stuk. Hij had hier ook kunnen kiezen voor kwaliteitsverlies, dan was zijn stelling echter slechter geworden dan nu. Maar het bleef een moeilijke partij, totdat Jan van Huizen een op g4 staand paard niet terughaalde toen h3 werd gespeeld maar het naar h2 speelde en hiermee de op f1 staande toren van zijn tegenstander in een onmogelijke positie bracht. Die toren kon namelijk niet spelen maar werd wel door dat paard en de dame aangevallen. Het paard moest dus genomen worden en de toren viel dan ook. Na nog enig geharrewar wist Jan van Huizen de partij tenslotte in winst om te zetten, daarbij opmerkend dat hun partijen van de laatste tijd (zeg zo'n jaar of twee) steeds door de zwartspeler waren gewonnen.

Jan van Baardwijk stond een bepaalde periode in de onderste regionen van de ranglijst en wist uiteindelijk op te klimmen tot zo goed als top-5. Maar dan krijg je wel de sterkere spelers van de club "op je bordje" en daarvoor moet Jan nu de tol betalen, ditmaal tegen Rik Verheij. Maar Jan kweet zich behoorlijk van z'n taak door het vastzetten van de meeste pionnen. Dat kostte tenslotte wel een kwaliteit, met sterk spel had dit misschien op te lossen zijn geweest. Maar Jan had al veel tijd verbruikt en dat vergt dan ook wel wat van de kracht van sommige zetten. Rik wist met zijn koning binnen te dringen en zodoende tenslotte een mogelijke pionpromotie af te dwingen. Die dreiging bracht hem tenslotte de winst.

Het krachtsverschil tussen Wim Noordermeer en Johan Müllenberg is eigenlijk te groot om te kunnen spreken van een goede indeling. Maar als een aantal leden andere plannen heeft dan een avondje schaken dan kun je zo'n indeling verwachten. Maar Johan bood goede tegenstand en Wim had het er maar moeilijk mee. Totdat hij uiteindelijk een stuk wist buit te maken, waarna het pleit snel beslist was met de overwinning voor Wim.

Je zou bijna kunnen zeggen, dat de partij van de avond werd gespeeld tussen Tim Albus en Leo Stelloo. Tim kwam, zoals van hem gewend, met een dreigende opmars van verschillende stukken en daar leek Leo zich in te verslikken. Zo erg zelfs, dat het hem z'n dame ging kosten! Hierna maakte Tim korte metten met zijn tegenstander.

Na de partij van de avond nu de verrassing van de avond. Frits van der Veeke kreeg Ben Blakmoor tegenover zich en Ben had zich blijkbaar voorgenomen z'n schaakzaken niet al te ingewikkeld te maken. Tot zijn eigen verrassing kon Frits een mooie aanval opbouwen, die Ben materiaal kostte. Nog meer zelfs, hoewel de partij eigenlijk werd beslist door een foutieve constatering van Ben. Hij meende straffeloos een pion te kunnen slaan, met het paard, waarmee hij zou slaan nog in de hand zag hij echter dat die pion gedekt stond. Dat was te veel voor hem en hij gaf de partij op.
De laatste partij, die aan bod komt, is die tussen Dik Roeffel en Sheila de Jonge. Voor beiden werd het een leuke partij, waarbij Sheila meer moeite leek te hebben dan van te voren verwacht. Toch wist ze Dik steeds a.h.w. onder de duim te houden, totdat het voor hem te veel werd en hij opgaf.

De nieuwe stand.