Een avond zonder externe perikelen. Eindelijk ook de gelegenheid om de voorlaatste partijen voor de bekercompetitie te spelen. Voor de laatste is ook een afspraak gemaakt. Binnenkort kan dan tenslotte aan de halve finale worden begonnen.
Tussen Jan van Dam en Ernst-Jan Pluim Mentz zijn al talloze partijen gespeeld en diversen daarvan waren dan, soms in de finale, voor een bekercompetitie. In de eerste partij nam Jan het heft in handen en leek hij zich een gunstige uitgangspositie op te bouwen voor het bereiken van de volgende ronde. Maar, helaas voor hem, zijn tegenstander wist de grootste gevaren teniet te doen en de partij werd tenslotte toch remise. Even een adempauze dan en wat rondkijken wat de clubgenoten allemaal op hun borden tevoorschijn toverden. Hierna met de tweede partij begonnen, die dan eigenlijk heel spannend zou moeten worden. Maar dat bleek niet helemaal bewaarheid te gaan worden. In een soort van standaardopening gaf Jan de veiligheid van zijn koning (nog niet gerocheerd) een soort van nekslag waarbij de g-lijn werd geopend. De witte dame verscheen - met schaak - op h5 en de zwerte koning was gedwongen zijn heil in het centrum te blijven zoeken. Deze stelling liet Ernst-Jan zich niet meer afnemen en hij wist Jan's koning tenslotte naar de damevleugel te drijven, waar deze "in grote nood" kwam. Net als trouwens een loper van de bekerkampioen van vorig seizoen. Het werd nog even spitsroeden lopen voor Ernst-Jan, hij kwam daar echter goed uit en wist tenslotte deze partij te winnen. Een plekje in de halve finale hoort daar bij.
De belangrijkste partij voor de interne competitie was dan die tussen Ben Blakmoor en Bonne Faber. Ook zij speelden al heel vaak tegen elkaar en meestal werd het dan remise. Zo ook ditmaal. Ze gingen elkaar volop aftasten in de openingsfase, die eigenlijk al binnen 5 zetten was afgelopen. Ben probeerde een batterij op te zetten richting h7, liet daarvoor wel zijn d-pion staan waar deze aan het begin van de partij stond. Om datgene, wat - op termijn - eventueel een gevaar zou kunnen worden gooide Bonne zijn koningsvleugel helemaal open en dreigde op zijn beurt met een batterij langs de (zwarte) lange diagonaal. Het leek Ben het beste om nu "alles" dicht te schuiven, wat tot gevolg had, dat Bonne even later remise aanbood, wat dus werd geaccepteerd.
Was hij eindelijk in de gelegenheid zijn eerste partij voor de interne competitie te spelen (voor de beker en de RSB had hij al diverse partijen gespeeld), wordt Willem-Jan Tanis helemaal vergeten om in het verslag te melden! Aan Leo Stelloo de taak dat debuut voor hem onvergetelijk te maken. Naar de geluiden, die op zeker moment bij zijn bord vandaan kwamen had Leo een verrassende zet gespeeld, waarmee hij Willem-Jan het vuur na aan de schenen wist te leggen. Maar Leo bleek weer een voor hem bekend probleem te ondervinden. De opgezette combinatie bleek namelijk net niet voldoende doorgerekend te zijn en Willem-Jan nam de aanval over. Hij kreeg een winnende aanval op de damevleugel en wist die - in tegenstelling tot wat wel vaker gebeurd - tenslotte ook tot winst te brengen. Het eerste punt voor hem dus, waarmee hij meteen instroomt met een score van 100%!
Michiel Landman leek weinig moeite te hebben met Martijn van Dam, hoewel schijn nog altijd kan bedriegen. Michiel kwam steeds meer materiaal voor te staan en het wachten was nog slechts op de opgave door Martijn. Die kwam even later dan ook.
Een toch wel ander verhaal werd het tussen Sheila de Jonge en Wim Noordermeer. Sheila leek ook een redelijk makkelijke partij te spelen en winst lag op de loer. Maar Wim is een speler, waar je dan vaak nog niet mee klaar bent. Zo ook nu, een poosje later had Wim nog twee paarden over en Sheila slechts eentje, ze stond dus een stuk achter. Beiden gingen nu op pionnenjacht, Wim naar het leek zonder verder plan en Sheila had er een bedoeling mee. Ze wist haar paard naar een veld te brengen, waarvandaan ze zelfs mat in één dreigde. Daarom moest Wim een paard geven en wel juist datgene, dat op het stopveld van Sheila's vrijpion stond. Even later kon dus Sheila's dame de terugreis vanuit het doosje naar het bord maken en was de partij voorbij. Met een punt voor Sheila dus.
Peter Derrez speelde maar een moeilijke partij tegen Jan van Baardwijk. Maar Jan wist geen gaatje te vinden om zijn pijlen dòòr te schieten zodat Peter met de schrik en een half puntje vrijkwam.
Enkele keren in een seizoen kan er een gevecht tussen vader en zoon plaatsvinden in de competitie. Deze avond was het weer eens zo ver en bonden Wim Albus en Tim Albus in clubverband de strijd met elkaar aan. Tim probeerde meteen maar z'n vader onder de voet te lopen maar dat had niet het effect, dat Tim gehoopt had. Wim ging de aanval overnemen en hij kende daarbij meer succes. Zoveel zelfs dat z'n zoon de strijd moest staken.
Verder ging het redelijk gelijk op tussen Frits Wilschut en Ronald van Velzen. Toch leek Ronald op zeker moment het betere van het spel te krijgen en moest er voor de kansen voor Frits gevreesd worden. Maar zoals vaak met kansen gebeurd, ook hier keerden ze. Frits had nog maar een paar zetjes nodig om Ronald mat te zetten. Maar Ronald kreeg de kans eeuwig schaak en dus remise op het bord te brengen. Maar blijkbaar zag hij die mogelijkheid niet, ging op voor pionwinst en dat mondde uit in partijverlies.
Tussen Casper Verbeek en Frits van der Veeke werd het een foutenfestival. Op een gegeven moment blunderde Casper zijn dame weg, Frits wilde echter niet onderdoen en gaf even later ook zijn dame weg. Toch was het slotakkoord voor Casper, hij gaf ook nog eens een toren weg en daarmee tenslotte de partij!
De strijd tussen Johan Müllenberg en Dik Roeffel werd er eentje van de lange adem. Die lange adem moest Johan hebben, Dik nam regelmatig de tijd om weer een zet te bedenken. Zo lang zelfs, dat zijn tijd op een gegeven moment bleek afgelopen terwijl Johan nog meer dan een uur over had.
Na ronde 26 is dit de nieuwe stand.
Was hij eindelijk in de gelegenheid zijn eerste partij voor de interne competitie te spelen (voor de beker en de RSB had hij al diverse partijen gespeeld), wordt Willem-Jan Tanis helemaal vergeten om in het verslag te melden! Aan Leo Stelloo de taak dat debuut voor hem onvergetelijk te maken. Naar de geluiden, die op zeker moment bij zijn bord vandaan kwamen had Leo een verrassende zet gespeeld, waarmee hij Willem-Jan het vuur na aan de schenen wist te leggen. Maar Leo bleek weer een voor hem bekend probleem te ondervinden. De opgezette combinatie bleek namelijk net niet voldoende doorgerekend te zijn en Willem-Jan nam de aanval over. Hij kreeg een winnende aanval op de damevleugel en wist die - in tegenstelling tot wat wel vaker gebeurd - tenslotte ook tot winst te brengen. Het eerste punt voor hem dus, waarmee hij meteen instroomt met een score van 100%!
Michiel Landman leek weinig moeite te hebben met Martijn van Dam, hoewel schijn nog altijd kan bedriegen. Michiel kwam steeds meer materiaal voor te staan en het wachten was nog slechts op de opgave door Martijn. Die kwam even later dan ook.
Een toch wel ander verhaal werd het tussen Sheila de Jonge en Wim Noordermeer. Sheila leek ook een redelijk makkelijke partij te spelen en winst lag op de loer. Maar Wim is een speler, waar je dan vaak nog niet mee klaar bent. Zo ook nu, een poosje later had Wim nog twee paarden over en Sheila slechts eentje, ze stond dus een stuk achter. Beiden gingen nu op pionnenjacht, Wim naar het leek zonder verder plan en Sheila had er een bedoeling mee. Ze wist haar paard naar een veld te brengen, waarvandaan ze zelfs mat in één dreigde. Daarom moest Wim een paard geven en wel juist datgene, dat op het stopveld van Sheila's vrijpion stond. Even later kon dus Sheila's dame de terugreis vanuit het doosje naar het bord maken en was de partij voorbij. Met een punt voor Sheila dus.
Peter Derrez speelde maar een moeilijke partij tegen Jan van Baardwijk. Maar Jan wist geen gaatje te vinden om zijn pijlen dòòr te schieten zodat Peter met de schrik en een half puntje vrijkwam.
Enkele keren in een seizoen kan er een gevecht tussen vader en zoon plaatsvinden in de competitie. Deze avond was het weer eens zo ver en bonden Wim Albus en Tim Albus in clubverband de strijd met elkaar aan. Tim probeerde meteen maar z'n vader onder de voet te lopen maar dat had niet het effect, dat Tim gehoopt had. Wim ging de aanval overnemen en hij kende daarbij meer succes. Zoveel zelfs dat z'n zoon de strijd moest staken.
Verder ging het redelijk gelijk op tussen Frits Wilschut en Ronald van Velzen. Toch leek Ronald op zeker moment het betere van het spel te krijgen en moest er voor de kansen voor Frits gevreesd worden. Maar zoals vaak met kansen gebeurd, ook hier keerden ze. Frits had nog maar een paar zetjes nodig om Ronald mat te zetten. Maar Ronald kreeg de kans eeuwig schaak en dus remise op het bord te brengen. Maar blijkbaar zag hij die mogelijkheid niet, ging op voor pionwinst en dat mondde uit in partijverlies.
Tussen Casper Verbeek en Frits van der Veeke werd het een foutenfestival. Op een gegeven moment blunderde Casper zijn dame weg, Frits wilde echter niet onderdoen en gaf even later ook zijn dame weg. Toch was het slotakkoord voor Casper, hij gaf ook nog eens een toren weg en daarmee tenslotte de partij!
De strijd tussen Johan Müllenberg en Dik Roeffel werd er eentje van de lange adem. Die lange adem moest Johan hebben, Dik nam regelmatig de tijd om weer een zet te bedenken. Zo lang zelfs, dat zijn tijd op een gegeven moment bleek afgelopen terwijl Johan nog meer dan een uur over had.
Na ronde 26 is dit de nieuwe stand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten