Ronde 19

Binnenkort (zaterdag de 28ste) wordt de jaarlijkse simultaan georganiseerd in de openbare bibliotheek. Simultaangever zal dan clubkampioen Ernst-Jan Pluim Mentz zijn. Iedereen is daar dan welkom. Bij aanvang van ronde 19 was het een gezellige boel is de speelzaal, iedereen kon nog lachen. Later ook nog wel, hoewel sommigen meer op boeren met kiespijn leken!

Lijstaanvoerder Ernst-Jan Pluim Mentz had een makkelijke avond, hij had geen kind aan Bonne Faber. Toen deze namelijk al heel snel een stuk weg bleek te blunderen gaf hij meteen op.

Van een ander gehalte was de partij tussen Rik Verheij en Ben Blakmoor (beiden lachen nog op de achtergrond aan het begin van de partij). Al vrij snel waren er geen gebaande paden meer te zien op hun bord en het ging er ook wel interessant uitzien voor Rik. Hij had namelijk zijn zware materiaal weten te tripleren langs de f-lijn. Daar wist Ben het binnendringen van z'n dame, vergezeld door een toren, tegenover te stellen. Het ging er eigenlijk wat sombertjes voor Ben uitzien omdat z'n dame weinig velden beschikbaar had. Hij wist nog een ontsnappingsroute te vinden via een schaakje en het aanbieden van dameruil. Helaas is het vervolg slechts aan beide spelers bekend, er waren ook andere zaken, die aandacht verdienden. Maar plots geroezemoes uit die hoek en Ben bleek de partij te habben gewonnen. Rik had blijkbaar iets overzien.

Een interessante partij werd het tussen Alex van Wieringen en Jan van Huizen. Jan leek daarbij goede sier te maken, Alex kwam wat gedrongen te staan met zijn materiaal. Op zich wel goed met beide lopers op de uiterste hoek van het veld, maar wel gericht op de koningspositie. Maar er leek geen schot te zitten in de verdere aanval. Tot Alex op zeker moment met Pg5 een gaatje vond om zijn aanval te verbeteren. "Uiteraard" zal Jan het daarna niet helemaal goed hebben gedaan, feit is wel, dat Alex hem dermate in het nauw wist te brengen dat hij geen andere optie meer had dan opgeven.

Jan Straatman en Jan van Baardwijk {de beide "potloders" op de foto (er schiet je ook een andere benaming in gedachten maar die is totaal niet op hen van toepassing)} gingen ook met veel plezier van start. Maar dat plezier werd er bij Jan Straatman toch wat minder op, toen zijn tegenstander met 2 fraaie pionnen, gedekt door torens en een loper, kwam opmarcheren. Jan wist die pionnen in eerste instantie af te stoppen met z'n torens en een paard. Dat paard werd afgeruild, waardoor de torens niet langer verbonden bleven, wat Jan van baardwijk de gelegenheid gaf zijn b-pion (de andere fraaie boer stond op c3 en werd middels Lf6 - ook - gedekt) een veld verder te spelen aangezien de a-pion, waarmee anders afgeruild had kunnen worden, nu gepend kwam te staan. Om nu een lang verhaal kort te houden, Jan Straatman leek nog tegenspel te kunnen bieden, kwam echter tenslotte toch tekort, mede, omdat ook beider uurwerken de minuten en seconden steeds sneller af leken te tellen. Alle, voor de omstanders lachwekkende, situaties van het snelschaken kwamen aan bod, vooral het schaak laten staan vierde hoogtij. Jan van Baardwijk trok hierbij tenslotte aan het langste eind.

Ze speelden in alle rust hun zetjes, tegen Sheila de Jonge bewees Michiel Landman echter de laatste tijd in een blakende vorm te verkeren. Sheila had nog mogelijkheden middels een aftrekschaak Michiel's dame te veroveren, Michiel zag het echter op tijd en nam zijn maatregelen. Toch was dameverlies tenslotte toch het slot van de partij, Sheila was even te onzorgvuldig.

Een partij met alles er op en er aan werd gespeeld door Leo Stelloo en Wim Noordermeer. Leo wist daarbij op zeker moment een stuk in de wacht te slepen, de dreigingen met Wim's beide torens langs de e-lijn mochten echter ook niet worden onderschat. Maar het grootste woord had uiteindelijk toch weer de klok, vooral die van Leo. Zoals hem al heel vaak overkomt, ook nu stond hij in materiaal sterker en had hij, zonder tijdsdruk, de partij wel weten te winnen. Maar ja, die tijd! Wim won dus tenslotte op tijd, hoewel zijn aanval er op dat moment ook behoorlijk dreigend uitzag.

Nog twee lachebekjes vinden we in Rob van Wijgerden (links) en Arie Bliek. Rob ging vol vertrouwen van start met z'n partij en leek, langzaam maar zeker, de overhand te krijgen. Dat zal hij ergens onderweg toch niet goed hebben gedaan, zijn stelling werd moeilijker en ook zijn klok leek veel sneller te tellen dan die van Arie. Toch behield hij het vertrouwen, hoewel hij wel een pion achter raakte en die pion werd zo vrij als een volgeltje in de lucht. Arie moest nog slechts het probleem oplossen van de loper van Rob, die het promotieveld b1 bestreek. Die loper kon namelijk worden geofferd tegen de pion met remise als resultaat. Maar dan dient de diagonaal b1-h7 wel beschikbaar te blijven voor de loper. En Arie wist zijn paard naar d3 te spelen, waarbij dus veld b1 beschikbaar kwam. Einde verhaal Van Wijgerden dus.

Frits Wilschut mocht zijn kunnen tonen tegen Ger Croonenberg. Dat ging hem voldoende goed af voor een heel positief eindresultaat, daarbij waarschijnlijk geholpen door het te snelle spel van Ger.

Tenslotte kwam ook Jannes van Halen weer eens kijken hoe het met zijn clubmakkers gaat. Hij speelde met zwart tegen Trudy Angeneind, die, zoals te zien valt, een streepje voor heeft bij de bediening. Haar bestelling wordt haar gebracht wegens haar wat moeilijker mobiliteit. Maar haar schaakmateriaal is mobiel genoeg, zoals ze al ettelijke keren heeft aangetoond. Maar Jannes is ook, al is zijn leeftijd al behoorlijk gevorderd, niet mis te vatten. Wat wil je immers als een groot deel van je schaakleven werd besteed aan het componeren van probleemstellingen! Toch wordt het moeilijker, wat hem echter niet belette om Trudy uiteindelijk te laten zien hoe het eigenlijk zou moeten. En Trudy boog deemoedig het hoofd!