Ronde 37

Eindelijk was er dan gelegenheid tot het spelen van de bekerfinale, beide gegadigden waren aanwezig op de clubavond. Maar ook de groepskampioenschappen kenden hun vervolg met een paar zinderende partijen.

Eerst echter wat aandacht besteed aan die finale, die, net als alle ronden, over 2 partijen gaat met (in dit geval) voor beide spelers 45 min.p.p.p.p. De finale ging dus tussen Ernst-Jan Pluim Mentz (links) en Frans Troost. Ernst-Jan had zich weten te plaatsen middels overwinningen op achtereenvolgens Wim den Heijer (hij heeft het helaas niet meer mee mogen maken dat zijn tegenstander uit de eerste ronde de finale bereikte), Alex van Wieringen, Jan van Dam en Rik Verheij. Frans schakelde Dik Roeffel, Frits Wilschut, Simone 't Mannetje en Fred van Wieringen uit. Frans startte de finale nog vol goede moed (je weet maar nooit hoe een Flakkeër een Hellevoeter vangt!), toen hij in de eerste partij al veel te snel een stuk kwijtraakte dankzij het verre oprukken van de vijandelijke damevleugelpionnen wist hij al wel hoe laat het was (op dat moment iets van 21.15 uur). Toch vatte hij moed in zijn wanhoop en speelde nog een aantal zetten door. Maar tevergeefs. Aangezien beiden een voorliefde hebben voor een bepaalde opening was het de vraag of beider lievelingsvariant daarvan ook op het bord zou komen. Maar dat bleek niet het geval, hoewel Frans er wel z'n uiterste best voor deed. Maar ook nu werd hij, langzaam maar zeker, teruggedrongen en zag geen kans er nog iets uit te halen, een 0-2 verlies voor hem dus. Maar in de analyse achteraf bleek wel een beetje waar het knelpunt had geleden. Ernst-Jan was een hele analyseboom aan het opzetten en uitleggen waarop Frans antwoordde "maar zo diep heb ik helemaal niet gekeken". Maar het plezier achteraf leek minstens even groot dan de foto aangeeft!

Overigens werd, na afloop van alle partijen, ook beslist, dat Ernst-Jan niet slechts bekerwinnaar was geworden, ook voor het clubkampioenschap is hij niet meer in te halen, voor de derde keer in successie is hij dit nu geworden! Net als bekerwinnaar en snelschaakkampioen!!

In groep 1 werd nog gespeeld tussen Jan van Huizen en Bonne Faber. Ook hier voor beiden een graag gespeelde opening, waarbij Jan vrij snel het betere van de stelling aan zijn kant had. Maar, in plaats van door te zetten, probeerde hij eerst zijn positie wat meer bescherming te bieden, waardoor Bonne weer terug in de partij wist te komen. Jan meende daarna alles op één kaart te moeten (en kunnen) zetten en offerde vrij onnodig een stuk. Daarmee wist hij dan wel dreigend op te kunnen komen zetten met dame en 2 torens, met voorzichtig en berekende zetten wist Bonne het gevaar echter het hoofd te bieden. Na het stukoffer offerde Jan in zijn wanhoop ook nog een kwaliteit, Bonne wist echter, met een fraai tussenschaak, alles in orde te houden en Jan zag, met een toren achterstand, geen mogelijkheden meer om er nog iets van te maken en gaf daarom op.

Jan Straatman kreeg opnieuw met een moeilijke tegenstander te maken, het was zelfs al de derde Jan tegenover zich in evenzovele partijen. Nu had hij af te rekenen met Jan van Dam. Hij wist lange tijd gelijke tred te houden, vooral op het bord, op de klok echter raakte hij steeds meer achter. Toen hij dan op een gegeven moment ook nog minder dan 5 minuten over had en zijn tegenstander nog meer dan 20 leek het pleit beslist. Maar die tegenstander zag de oplossing om tot winst te komen niet direct en ging veel tijd verbruiken. Tot zelfs zo ver dat beiden in vliegende tijdnood raakten. Het mocht toch niet zo zijn voor Straatman, hij verloor tenslotte op tijd met zijn tegenstander nog iets van een halve minuut! Zodoende raakte hij echter wel zijn mooie leidende plaats in groep 2 kwijt.

Naast de bekerfinale kende deze avond nog een - nog niet helemaal beslissende - belangrijke partij, namelijk die tussen grote kanshebber voor de titel in groep 2, Wim Noordermeer, en de bovenste uit groep 3, Simone 't Mannetje. Lang leek het er hier op, dat er een remise uit de bus zou komen gezien de materiaalverhouding. Simone maakte ergens waarschijnlijk toch een foutje en mocht daarna nog slechts van waterkansjes op remise rekenen. Toch maakte Wim het nog moeilijk voor zichzelf door, net als die bekende kat, om de hete brij heen te draaien. Maar uiteindelijk zag hij toch het licht en mocht daarmee de leidende positie in groep 2 overnemen, hoewel het verschil met de tweede, Ben Blakmoor, niet meer dan 0 punten bedraagt! Voor Simone is er nog steeds niet aan de hand omdat haar achtervolgers ook verloren.

Michiel Landman en Arie Bliek vochten een leuk robbertje loper-paard eindspel uit. Michiel wist Arie gaande de partij flink onder druk te krijgen, wat resulteerde in een vrijpion op f7, slechts tegengehouden door het paard van Arie. Maar het promotieveld was van de andere kleur dan de loper van Michiel, zodat promotie moeilijk maar vooral tijdrovend zou kunnen worden. Hoe dan ook, men besloot een aantal pionnen (waaronder ook genoemde vrijpion) te ruilen en Michiel kreeg nu een vrijpion op de a-lijn, met de koning van Arie redelijk in de buurt. Maar, om een lang verhaal kort te houden, Michiel wist tenslotte toch te winnen.

Het zou een bedachtzame partij worden tussen Jan van Baardwijk en Leo Stelloo. Beiden zijn immers gekend als verslinders van bedenktijd en ook nu was dit het geval. Maar Jan wist daarbij wel het betere van het spel aan zijn kant te houden. Leo poogde nog dat bekende ijzer met z'n blote knuisten te breken, hij bleek daar niet sterk genoeg voor, punt dus voor Jan.

Al mopperend over zijn gebruikte opening verliet Frits Wilschut na zijn partijverlies tegen Sheila de Jonge het clubpand. Maar hij zag daarbij ook wel in dat hij een en ander vooral aan zichzelf had te wijten. Ook vond hij toch wel, ondanks die moppers, dat hij een leuke partij had gespeeld.

Nog een leuke partij, althans, dat vonden de betrokkenen, Dik Roeffel en Ger Croonenberg. Er zullen de nodige foutjes zijn gemaakt, wel echter door beide spelers en de laatste gemaakte fout was niet groot genoeg om de partij te verliezen. Daarom werd tot remise besloten.

Dat werd tenslotte ook de beslissing tussen Trudy Angeneind en Rob van Wijgerden, hoewel Rob zijn tegenstandster daarmee eigenlijk wel spaarde. Haar telefoon was op een gegeven moment afgegaan, Rob claimde echter niet, hij had het, volgens eigen zeggen, niet gehoord. Dus maar doorgespeeld en - met een fraaie wandelkoning voor Trudy - na wat heen en weer gepraat over wat er nou wel en wat er nou niet gebeurd was leek remise hen een juist resultaat.