Ronde 24

Opnieuw een gezellige ronde, velen hadden weer de moeite genomen naar de club te komen: de vakantievierders waren weer terug, de harde werkers wilden wat ontspannen en de gepensioneerden deden wat ze al jaren doen op de donderdagavond!

Er gebeurden weer veel leuke dingen, sommigen waren al vrij snel klaar en konden daar dus met volle teugen van genieten. Zo was bijv. Fred van Wieringen te laag gedaald op de ranglijst door enkele minder goede resultaten en speelde daardoor tegen Ger Croonenberg. En van Ger is bekend, dat hij, na het zien van een naar zijn mening leuke zet, deze ook vrijwel meteen uitvoert, zonder al te veel denkwerk daar aan te besteden. Sommigen raken daarvan onder de indruk, zo niet Fred, hij dacht normaal na over zijn zetten en liet zich niet verleiden tot het volgen van Ger's tempo. Hiermee kreeg hij redelijk snel voordeel en nadat Ger in een vork trapte won Fred daarnaast ook nog materiaal. Daarna duurde de partij ook niet lang meer.

Ook Sheila de Jonge kreeg te maken met iemand, die, door enkele slechte resultaten, was gezakt. Jan van Dam probeert weer op de weg terug te komen en nam de hem door Sheila geboden mogelijkheden met graagte waar. Langzaam maar zeker ontstond daar een prettige stelling voor hem uit, die hij wat later ook uit wist te buiten, waardoor hij weer in de top tien is teruggekeerd.

Ook vrij snel raakte de partij tussen Frans Troost en Bonne Faber tot een einde: remise. Frans leek het betere van het spel te krijgen en kwam opzetten met een aantal pionnen op de koningsvleugel. Maar daardoor kwam zijn koning wel "in de ruimte" te staan. Frans wist niet onmiddellijk van zijn pionnen te profiteren en nadat hij een zet had herhaald leek het goede moment voor Bonne aangebroken om remise aan te bieden, waarschijnlijk in de verwachting, dat het aanbod zou worden afgewezen. Maar Frans wist de winstgang niet direct te vinden (of hij was in een vriendschappelijke stemming!?) en accepteerde het aanbod daarom wel.

Stiekempjes had inmiddels Jannes van Halen weer eens een punt weten te scoren tegen Frits Wilschut. Maar het had nog wel de nodige voeten in de aarde gehad voordat dit hem was gelukt. Het had er ook een tijdlang alle schijn van, dat het niet zou lukken want Frits hield zijn verdediging gesloten. Toen dat echter eventjes minder werd sloeg Jannes meteen toe.

Michiel Landman speelde een leuke partij tegen Jan Straatman, waarbij zijn koning wat ongemakkelijk kwam te staan en een paard weinig ruimte kreeg op de andere vleugel. Maar met dame, loper en torens bracht hij Jan toch in een moeilijk parket. Maar Jan vond de, op het oog, enige verdediging en daarna ging het bergaf met Michiel. Zijn materiaal stond goed voor de aanval, toen dat echter spaak ging lopen stond het slechter voor de verdediging, wat hem tenslotte het punt kostte.

Schakers zijn over het algemeen wel gekend als mensen, die tijdens de speelavond zo veel mogelijk rekening houden met de sociale aspecten voor hun medespelers. Zo ook Ad van der Ree en Ernst-Jan Pluim Mentz. Hun partij was natuurlijk één van de hoogtepunten van de avond. Ad wist met goed spel een kwaliteit te verdienen maar Ernst-Jan kreeg daar echter wel een gevaarlijke aanval langs de h-lijn voor terug. Daar wist hij dan ook zijn beide torens langs te posteren, waarna de koning van Ad (die zich op de koningsvleugel bevond) wel in een moeilijke positie ging bevinden. Maar Ad wist er toch uit te komen en beëindigde even later verrassend (althans voor de meeste andere aanwezigen) de partij met een oerkreet, waar Emiel Ratelband jaloers op zou zijn geweest. Bewijs voor de niet-kenners, dat schakers ook gewone mensen zijn!? Door deze winst is Ad wel 30 punten op Ernst-Jan ingelopen, diens voorsprong bedraagt desondanks nog een straatlengte.

Op dat moment waren Trudy Angeneind en Leo Stelloo nog bezig, hoewel de situatie voor Trudy daarbij steeds nijpender aan het worden was. Ze werd via de a-lijn bedreigd en Leo wist daar groot voordeel uit te halen. Maar Trudy verdedigde zich prima en Leo kreeg steeds meer moeite om de winstvariant te vinden. Toch lukte dat uiteindelijk nog wel.

Als laatsten waren Jan van Baardwijk en Alex van Wieringen nog bezig met een - voor hen zeker - moeilijke partij. Daarin leek Alex het betere van de stelling te gaan krijgen, wat Jan er toe bewoog remise aan te bieden. Maar Alex hoort, net als Jan zelf trouwens, tot de mensen, die vinden dat het schaakspel een oorlogsspel is en er een winnaar uit tevoorschijn moet komen. Dus werd het aanbod afgewezen, hoewel hij daar later wel spijt van zal hebben gekregen toen hij een stuk wegblunderde in de eindspelfase. Dat betekende ook direct het slot van de partij.