Ronde 23

Het leek er veel op, dat twee van de meest belangrijke v’s uit het leven van een schaker (vakantie en voetbal) grote invloed hadden op het bijwonen van de competitie. Vooral m.b.t. het wegblijven wegens die tweede v zullen diversen wel eens spijt gekregen kunnen hebben!

Eerste vraag was deze avond toch wel of Ernst-Jan Pluim Mentz zich hersteld zou hebben van twee achtereenvolgende nederlagen. Jan van Huizen werd door het indelingsprogramma aangewezen om die vraag uit te testen. Hij deed zijn uiterste best, wat vooral te zien was aan zijn tijdsconsumptie. Jan gaat normaliter al nauwelijks over één nacht ijs, nu al helemaal niet. Maar het hielp hem niet, langzaam, maar heel zeker werd hij naar materiaalverlies gemanoeuvreerd. Toen hij dan ook materiaal had verloren en ook zijn koning nauwelijks droge voeten kon houden vond hij het welletjes.

Nog twee andere toppers kwamen tegen elkaar op de mat. Maar Ad van der Ree en Jan van Dam leken niet van zins alles uit de kast te halen om hoger op de ranglijst te komen. Daar wil uiteraard niet mee gezegd zijn, dat de remise, die tenslotte genoteerd kon worden, er eentje was van salongehalte! Maar het streven van beiden leek meer gericht op het voorkomen van grote averij bij zichzelf dan op het trachten de ander een hak te zetten.

Tim van der Hart had zich tegen Ben Blakmoor blijkbaar voorgenomen nu eens een keertje lang te rocheren. Want toen zijn koning indirect werd bedreigd verzuimde hij de veiligere korte rochade te spelen en koos voor een tempoverlies met zijn wilveldige loper om toch maar eens die drie nulletjes op zijn notatieformulier te mogen schrijven. Op dat moment had Ben eigenlijk meteen op die koning af moeten stormen, liever echter koos hij eerst voor wat stukkenspel op de andere vleugel. Uiteindelijk kwam die pionnenstorm er toch, ook nu toonde Ben zich iets te “lief” voor Tim, door eerst materiaal er bij te halen. Ook nu kwam uiteindelijk de te spelen aanval wel op gang, Tim had er echter eerst materiaal bij kunnen halen om zijn verdediging te ondersteunen. Enig materiaal werd geruild, maar waar torenverdubbeling aangewezen was koos Ben voor de matdreiging door zijn dame vooraan te zetten. Later kwam de andere toren er nog wel bij, ook toen echter was er een stuk ter verdediging bij gehaald. Net toen Tim zich op ging maken om zich te wapenen tegen het komende verlies bood Ben echter remise aan, wat uiteraard werd geaccepteerd.

Bonne Faber en Michiel Landman leken snel de weg kwijt te raken in de gespeelde opening. Het werd een als remisebrengend bekendstaande variant, daar werd “uiteraard” ook weer van afgeweken. Michiel kreeg het betere van het spel en Bonne moest oppassen. Hij hield Michiel een worst voor als lokmiddel, waar deze eerst niet op in ging. Enkele zetten later toch wel en daar had hij onmiddellijk grote spijt van want nu was het snel voor hem afgelopen.

Voor de reguliere competitie spelen ze weinig tegen elkaar, nu bracht “het lot” hen echter weer eens tegen elkaar en Ger Croonenberg wist daarbij Jan van Baardwijk niet zo te verschalken als hem wel eens bij anderen wil lukken. Jan bleef heel bedachtzaam zijn zetjes spelen en had daar nu profijt van: het punt weas voor hem.

Een hele lange zit werd het tussen Frits van der Veeke en Jan Straatman, waarbij laatstgenoemde uiteindelijk het volle punt opstreek, daar echter wel voor door diepe dalen moest gaan. Nadat Frits een loper en 3 pionnen had overgehouden en Jan een paard en 4 pionnen, ontspon zich een amusant eindspelgevecht. Meestal stond Jan op winst, door enkele slordigheden echter gaf hij op een gegeven moment die winst uit handen en was het, technisch gezien, remise. Maar Frits werd daarbij te ongeduldig en gaf even later eigenlijk de remise uit handen, wat dus verlies voor hem betekende.

Dik Roeffel heeft de laatste tijd meer zitvlees opgebouwd op schaakgebied dan Wim den Heijer en dat zou eigenlijk best eens de reden kunnen zijn voor het feit, dat Wim de partij verloor.

Dan Frits Wilschut tegen Sheila de Jonge. Op een gegeven moment deed Sheila een paardvork in de aanbieding, wat Frits op het eerste gezicht een kwaliteit op zou kunnen leveren. Maar het paard, dat de vork in zijn bek had, stond gepend voor een ongedekte toren. Als die toren echter werd geslagen dan kon er weer een loper worden gespeeld, zodat de dame, die de toren had geslagen, aangevallen kwam te staan en wat moeilijker een goed veld kon vinden. Dat lukte allemaal en Sheila kwam tenslotte een stuk voor te staan. Om nu een lang verhaal kort te houden, na het nodige gerommel aan beide kanten bleek Frits plotseling matgezet met toren en paard!

Dan tenslotte weer eens een gevecht tussen Sidney Noordijk en Trudy Angeneind. Beiden wisten, op hun niveau, leuke zetjes en combinaties uit de hoge hoed te toveren en beiden trapten ook regelmatig in valletjes. Maar uiteindelijk wist Trudy Sidney toch mat te zetten op de onderste rij en was ze weer eens een punt rijker.