Ook voor het eerste Pionierteam is de nieuwe competitie van start gegaan. Nog wel in de eerste klasse, dit een beetje op verzoek van de competitieleider. Er hebben zich blijkbaar teams teruggetrokken en om toch een zo compleet mogelijke klasse te krijgen, werd aan het vorig seizoen als derde geëindigde team gevraagd of men het stapje hogerop wilde proberen. Na overleg met de teamleider werd er op in gegaan, hoewel het team eigenlijk verzwakt is t.o.v. dat vorige seizoen.
Niet geschoten is altijd mis, dus werd met frisse moed een begin gemaakt tegen dit Rotterdamse team, dat als kampioen uit de tweede klasse was gepromoveerd. Het zou dus een moeilijke avond kunnen worden, met toch wel kansen voor een redelijk resultaat. Zoals altijd begint zo'n wedstrijd met het aftasten van elkaar. Maar al redelijk snel viel er een beslissing aan bord 1, waar Ernst Jan Pluim Mentz zijn tegenstander weinig hoop op een goed resultaat gaf. Hij speelde weliswaar zijn eerste partij van het seizoen maar wist flink druk te zetten op de stelling van zijn tegenstander. Die bezweek daar dan ook onder en Ernst Jan oogstte dus, als eerste speler, het volle punt, terwijl zijn tegenstander zijn troost leek te gaan zoeken in het aanwezige bier. Dat bier bleek vrij geliefd bij de gasten, de speler aan bord 2 begon er al meteen aan. Maar dat hielp Jaap Santifort niet om hetzelfde resultaat te halen als zijn buurman. Hij verloor een stuk tegen twee pionnen. Hoewel, hij probeerde wel een remise uit het vuur te slepen door drie maal dezelfde stelling te claimen. Hierdoor werd wedstrijdleider Dik van der Pluijm meteen in het diepe gegooid, hoewel hij ook zelf met een partij bezig was, waarin hij in forse tijdnood was geraakt. Maar het wedstrijdleiderschap gaat natuurlijk altijd voor en - met hulp van Ernst Jan die inmiddels al klaar was - werd de claim onderzocht. Dan is een goede notatie natuurlijk van levensbelang en daar haperde het blijkbaar toch een beetje aan. Desalniettemin werd er toch een oplossing gevonden, hoewel die niet positief uitviel voor Jaap. Er was namelijk wel driemaal dezelfde stelling op het bord verschenen, echter niet met dezelfde speler aan zet en dat is, reglementair gezien, uiterst belangrijk. Dus werd de claim afgewezen en speelde men door. Wat de impact van dit gebeuren op beide spelers heeft gehad is natuurlijk niet bekend, wel bleek, dat Jaap er niet meer aan te pas wist te komen en de tussenstand daardoor weer gelijk werd getrokken. Deze 1-1 tussenstand bleef heel lang op het scorebord staan en het ging er steeds meer op lijken dat de bedenktijd een hele grote rol in het gehaal zou gaan spelen. Hierna werd het de beurt aan Fred van Wieringen aan bord 6 om iets aan de stand te doen. Het werd een gelijk opgaande partij, met wat speldenprikjes wederzijds. Maar dat veranderde eigenlijk nauwelijks iets aan het gebeuren, beide spelers vingen de prikjes goed op. Hoewel, Fred wist tenslotte nog wel een pion te winnen, wat een dubbelpion aan de rand werd en dus nauwelijks kans op iets meer dan remise bood. Beiden hadden nog een dame en enkele pionnen en besloten daarom tot remise. Dit gaf Fred nog wel gelegenheid om enige aandacht aan de overige borden te schenken en hij bleek ook bereid die aandacht in enige tekst om te zetten. Die tekst is ook verweven in dit verhaal! Nu kwam de als laatste aan het team toegevoegde speler, Martijn van Dam, aan de beurt om de score te wijzigen. Vrijwel op het laatste moment had namelijk een andere speler beslist niet meer voor dit team uit te gaan komen en moest er dus een vervanger gezocht worden bij het tweede team. Dat werd dus Martijn.
Hij wist een prima partij te spelen met weinig aanmerkingen er op. Wel kwam hij op zeker moment onder druk te staan maar hij wist onder die druk uit te komen en dus werd tenslotte tot remise besloten. Hierdoor werd de tussenstand een soort van mooie 2-2. Nu echter gingen de bezoekers hun duivels los laten, te beginnen met de tegenstander van teamleider Jan van Dam aan bord 3. Jan kwam in moeilijkheden op zijn koningsvleugel, waar de druk op - vooral - pion f6 werd verhoogd. Die pion ging dan ook verloren, wat een doorgang richting de koning betekende. De stormloop, die daarop volgde, was niet meer te stoppen voor Jan. Verlies was dus zijn deel. Vrij snel daarna was het de beurt aan Rik Verheij, spelend aan bord 5. Rik kreeg te maken met het Duitse gezegde "Springer am Rande ist eine Schande" en wist ook niet de onwaarheid hiervan te bewijzen. Hij kreeg nu een groot deel van het leger van zijn tegenstander over zich heen. Weliswaar probeerde hij hier wat aan te doen met zijn dame en de lopers maar dat wilde niet goed lukken. Er kwamen een toren op de zevende rij en een loper en een pion op de zesde en zo werd Rik verslagen, hoewel eer wel een heel boeiende partij werd gespeeld met veel aandacht voor het publiek!? Het was inmiddels 2-4 geworden en winst leek er alleen nog voor Onésimus weggelegd. Die kwam er - helaas voor de acht Pioniers - ook en wel dankzij het resultaat aan bord 4 bij Jan van Huizen. Jan speelde een moeilijke partij, probeerde wel er iets van te maken maar ging een beetje onderuit via de c-lijn. Die kwam open en de tegenstander wist daar profijt uit te trekken met zijn inmiddels in volle vrijheid opstomende a-pion. Jan was weliswaar een kwaliteit voor gekomen maar moest zijn toren inleveren tegen die inmiddels dame geworden pion op a1. Nu moest hij dus opboksen tegen een paard achterstand, hoewel zijn koning wel (veel) beter geposteerd stond dan die van zijn tegenstander. Die wist te weinig voordeel van zijn voorsprong te krijgen en voelde zich gedwongen zijn paard weer in te leveren om op jacht te kunnen naar de laatste pion van Jan. Maar dat was een randpion op de h-lijn en de koning van de tegenstander wist zich een plekje te bemachtigen op de f-lijn, terwijl de koning van Jan zich nog voor zijn pion bevond. Geen eer meer aan te behalen dus, hoewel Jan wel blij mocht zijn met de toch nog behaalde remise/ Hierdoor werd het 2½-4½ en dus een verlies voor het Pionierteam. Alleen Alex van Wieringen was nu nog bezig aan bord 7. Hij speelde daar een lastige partij, zijn stelling kwam vast te staan, met weinig bewegingsvrijheid. Dat resulteerde in het verlies van een pion en de vijandelijke dame binnen zijn stelling. Maar hij wist dit prima te pareren en kreeg zelf zelfs enig initiatief. Het werd tenslotte een eindspel van loper tegen een paard van Alex. Met zijn paard ging hij op jacht naar pionnen en hij wist er daarbij twee te verschalken. Hij kreeg tenslotte een opstormende pion, gedekt door zijn paard, wat zijn tegenstander dwong tot opgave. Hierdoor werd het dus een nipte nederlaag, zoals te zien op het onderstaande wedstrijdformulier.
Maar er gebeurde meer bij de club, waaronder nog een tweetal partijen voor de interne beker, tussen Thomas Ammerlaan en Maurits Leentvaar. Wegens het geweld in bovenstaande wedstrijd en dat in de eigen partij werd het niet veel van gezien. De eerste partij werd redelijk vlotjes gewonnen door Maurits waarna Thomas verplicht was de tweede te winnen, wilde hij nog kans maken op de volgende ronde. Maar dat lukte hem niet, hij kwam niet verder dan remise, waardoor Maurits doorstroomd naar de tweede ronde.
Blijven nog over een zestal interne partijen, met als hoofdmoot die tussen Michiel Landman en wedstrijdleider Dik. Michiel wist een enorme voorsprong in tijd te krijgen, zijn stelling daarentegen was niet meer zo sterk. Toen echter kwam die claim bij het team, waar Dik dus bij werd geroepen. Voor deze partij had hij nog slechts een dikke twee minuten. Uiteraard werd de klok stil gezet, Michiel kreeg echter wel zeeën van tijd om de stelling te bestuderen. Nadat de beslissing bij die claim was gevallen kwam Dik weer terug om de partij uit te spelen. Hij moest er toch wel weer een beetje in komen en of dat de reden is geweest (of die studieperiode voor Michiel om het Dik nog moeilijk te maken) is moeilijk te zeggen, feit is wel, dat Dik zijn klok helemaal leek te zijn vergeten en opschrok toen Michiel hem er op wees dat zijn vlag was gevallen. Dan de partij tussen Jan van Baardwijk en Leo Stelloo, waarin het totaal onverwachte gebeurde, dat Leo nog ruim een uur bedenktijd had en de klok van Jan de seconden al aan het aftellen was! Jan had zijn tijd vrij goed besteed, gezien het feit, dat hij een kwaliteit voor was komen te staan. Aan de andere kant echter ook weer niet want hij had een toren op dezelfde diagonaal staan als zijn koning. Daar wist Leo wel raad mee, hij plaatste zijn dame aan de andere kant van de diagonaal en viel de toren daarna nogmaals aan met een paard, dat wel door de dame van Jan werd aangevallen. Op zich had dit toch winst voor Leo moeten betekenen, ware het niet, dat hij de denkfout maakte om die toren met zijn dame te slaan i.p.v. met de toren, nadat Jan de koning van de diagonaal had gehaald. Het enige, dat Leo hiermee bereikte dus was het vereffenen van zijn achterstand, waarna, na nog een aantal zetten te hebben gespeeld, tot remise werd besloten. Ivan Jansen kwam tegenover Jacques Kokshoorn te zitten en zal daar niet zo gelukkig mee zijn (geweest), hij verloor de partij namelijk. Kees Breen lijkt weer eens in een fraaie periode te zitten. Want ook nu was er weer een overwinning voor hem, ditmaal tegen Frits Wilschut. De partij tussen Micha Jimmink en Bonne Faber had eigenlijk een rustig verloop, maar dat was slechts schijn want onderhuids gebeurde er wel het nodige. Micha speelde nu zijn vierde partij en had nog niet mogen winnen, hoewel hij er een paar keer heel dicht bij is geweest. Maar op het moment suprême weet hij de beste voortzetting toch niet te vinden. Zo eigenlijk ook in deze partij. Op een gegeven moment hinkte Bonne namelijk op twee gedachten voor wat de beste voortzetting zou zijn. Achteraf waren beide eigenlijk redelijk slecht en toen Micha de open c-lijn kon bezetten met een toren leken de rapen gaar voor Bonne. Maar met het nodige kunst- en vliegwerk wist hij alles nog in bedwang te houden. Micha bood die toren nog aan om te slaan, de straf daarop zou echter mat met de dame zijn geweest. Bonne had het gevaar echter wel gezien en was zo verstandig er niet op in te gaan. Nadat er nog torens waren geruild bleven beiden met een aantal pionnen, een paard en de dame zitten. Dat wil nog wel eens uitmonden op een fout en daarom bood Bonne remise. Micha bleek ook geen mogelijkheid te zien om de partij goed voort te zetten en accepteerde, in achteraf veel betere stelling. Maar een partij is afgelopen als er handen geschud zijn! De laatste partij werd gespeeld tussen Wim Noordermeer en Wilco Baartmans en ook daar werd weinig van gezien. Feit is wel, dat Wilco de partij wist te winnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten